Een bezoek aan de diëtiste

Afgelopen donderdag had ik mijn 7e afspraak met de diëtiste. Ik was best gespannen. Want, wat zou ze ervan vinden dat ik zo’n hoop aan was gekomen tijdens de vakantie, hoeveel zou er afgegaan zijn de afgelopen periode en is ze nog wel tevreden….?
Vol met deze vragen stapte ik donderdag ochtend om half negen op de fiets. Aangezien de ochtend niet mijn beste moment van de dag is, had ik de tien minuten durende fietsrit mooi de tijd om wakker te worden! 😉

Precies op tijd werd ik binnen geroepen door de diëtiste. Ze vroeg hoe het met me ging en complimenteerde me met hoe ik er uit zag. Het eerste compliment was binnen! :p
Ik vertelde dat ik vreemde weken achter de rug had. Voor de vakantie ging het goed en verloor ik redelijk constant gewicht, zo’n 7 ons tot 1 kilo per week. Tijdens de vakantie kwam ik flink aan; 4,7 kilo. Binnen drie dagen was daar 3,2 kilo vanaf en de andere 1,5 kilo de week erna. De afgelopen 2 weken is het pet! Ik heb veel neigingen tot “troost eten” en “zit niet lekker in mijn vel”. Ik viel de laatste week dan ook maar 1 ons af….. 🙁

Ze zette al deze feiten even op een rij en begon met een geruststellend praatje:
* De eerste weken zijn normaal verlopen. Je moet niet vergeten dat je inmiddels ruim 7 maanden bezig bent gewicht te verliezen. Je bent al heel wat kilo’s verloren en de regel is nu eenmaal; hoe meer overgewicht, hoe sneller het ervan afgaat. Maar die 7 ons tot 1 kilo per week is echt zeer netjes!
* Tja, de vakantie. Dat is wel een hoop. Aangezien er binnen 3 dagen ook alweer ontzettend veel af was, had deze toename waarschijnlijk te maken met een disbalans van vocht. Doordat je toch wat vetter eet en door een ander klimaat wat je niet gewend bent, heb je waarschijnlijk veel vocht vast gehouden. Eigenlijk heb je er dus 1,5 kilo “aan gegeten” tijdens de vakantie, want het heeft wat langer geduurd voordat je die kwijt was. Vet slaat zich op in je lichaam en het duurt gewoon langer totdat die opslag plaatsen weer leeg zijn, dat is dus niet een kwestie van uit plassen! 😉
Uiteindelijk heb je het heel goed gedaan, je hebt een bewuste keuze gemaakt, genoten van je vakantie, de consequenties geaccepteerd en ervoor gezorgd dat het er binnen anderhalve week weer af was; chapeau!

Voor de weken erna had ze meer informatie van me nodig. Ze vroeg me dan ook hoe het komt dat ik “niet lekker in mijn vel zit”.
Ik vertelde dat ik denk dat dit komt door de kwestie UWV. Die bestoken me op het moment namelijk met brieven….

Even een uitleg; Ik werk niet. Dit is niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het niet kan. Dit komt door mijn psychische klachten. Voor een buitenstaander is dit misschien moeilijk te snappen, want hoe kan het nu dat je niet kan werken?! Aangezien ik om het uit te leggen teveel in detail moet treden, hou ik dit liever voor mezelf.
Feit is dus dat ik bij het UWV loop, omdat ik niet werk. Logischerwijs roepen ze mij af en toe op voor een gesprek met de verzekeringsarts. Ze betalen mij natuurlijk niet terwijl ik thuis zit, als dat eigenlijk niet hoeft!
In verband met deze oproep zijn Lars en ik tijdens onze vakantie in totaal 10 keer gebeld door een onbekend nummer! Ook waren onze voice-mails ingesproken; het was iemand van het UWV om door te geven dat ik 10 juni een afspraak zou hebben. 10 keer! We dachten onderhand dat er een wereld ramp was gebeurt! Toen we thuiskwamen lag er ook een brief op de mat met daarin dezelfde informatie als in het voice-mail bericht. Naar die 10e van juni toe heb ik me vreselijk druk gemaakt. De spanning liep erg hoog op. Ik ben erg kwetsbaar en kan niet goed omgaan met verhoogde druk, dus het was niet zo slim van het UWV om mij 13 keer op 3 verschillende manieren duidelijk te maken dat ik binnenkort een afspraak had…..

Het gesprek op 10 juni verliep best aardig, er zijn goede afspraken gemaakt en er wordt me vooral tijd en ruimte geboden om met mezelf aan de slag te gaan.
Tot mijn verbazing was er de dag erna echter weer een brief van het UWV door de bus gegooid. Het was een hele uitgebreide vragenlijst, waarin ik schriftelijk moest verklaren waarom ik niet kan werken en wat er met me aan de hand is. De vragenlijst moest binnen 10 dagen ingevuld terug zijn bij het UWV. Als dit niet het geval zou zijn, had dit consequenties voor mijn uitkering. Hoppa, nog meer druk…..

Uiteraard waagde Lars, voordat we aan de slag gingen met het beantwoorden van de vragen, even een telefoontje naar het UWV om te vragen of het wel nodig was dat ik dit deed. Het voelde behoorlijk dubbel, aangezien ik de dag ervoor een gesprek had gehad van 1,5 uur!
Er werd hem verteld dat ik het toch maar gewoon moest doen. En zo zijn we een aantal uur, over 2 avonden verspreid, bezig geweest om de lijsten zo goed mogelijk in te vullen. Iets wat met mijn perfectionisme en onzekerheid niet echt gemakkelijk is….

Terug naar mijn afspraak met de diëtiste!
Ze kon het goed begrijpen dat ik me zo druk had gemaakt en dat dit de neiging gaf tot “troost eten”. Ze vertelde mij er het volgende over:
* Stress kan er zeker voor zorgen dat je minder of geen gewicht verliest. Dit komt doordat bij stress de balans van de hormonen in je lichaam aangetast kan worden. Hierdoor hoef je dus helemaal niet meer te eten om bij te komen, maar heb je wel heel erg sterk die neiging. Door op de manier verder te gaan zoals je gewend bent en te proberen de stress uit te roeien of te vermijden, komt de gewichtsafname vanzelf weer op gang.

En toen was het grote moment aangebroken! Ik moest op de weegschaal!
Er was 5,7 kilo af ten opzichte van de vorige afspraak, 8 weken geleden!
Dat geeft een totaal van -41,3 kilo!

De diëtiste bestookte me met complimenten! Wat was ze trots op me!
De volgende afspraak planden we in op 18 augustus.

Uiteraard heb ik vanmorgen, zoals elke maandag, weer op de weegschaal gestaan. Het totaal bedraagt nu: -42,3 kilo! En daarom werd het hoog tijd voor een nieuwe foto om te laten zien hoe ik er nu uitzie en wat het verschil is met de voorgaande fotomomenten!

Kijk en oordeel zelf maar:

Reacties

Reacties