Ik en FC Dordrecht

Als je mij een beetje kent, dan weet je het ongetwijfeld, maar ik ben gek van voetbal!
Voetbal kijken welteverstaan! 😉 Zelf voetballen doe ik niet en heb ik, afgezien van een blauwe maandag schoolvoetbal, ook niet gedaan, maar toch ben ik er helemaal idolaat van!

In de blog “Dorpse liefde of stadsfanaat?” schreef ik er al over; mijn liefde voor FC Dordrecht. En nu het voetbalseizoen weer in volle gang is, vond ik het de hoogste tijd om er een heel artikel aan te wijden!

Liefde, kun je liefde voelen voor een voetbalclub? Ja, dat kan! Ik ben dan ook niet zomaar fan, ik zeg altijd; “Dordt (zoals FC Dordrecht door mij wordt genoemd) is mijn passie!”
Al vele jaren maak ik ieder nieuw voetbalseizoen mijn opwachting aan de Krommedijk (de straat waar het stadion is gevestigd). Toen ik een relatie kreeg met Lars, was het dan ook heel normaal dat hij ook mee zou gaan naar Dordt! 😉
Natuurlijk was dat helemaal niet zo van zelfsprekend en heb ik gewoon heel erg veel geluk gehad, dat mijn liefde en passie op hem is overgeslagen!

1,5 week geleden, op vrijdag 5 augustus, speelde Dordt zijn eerste thuiswedstrijd van het seizoen 16/17. De uitspraak die Lars toen deed, raakte mij diep! We stapten uit de auto op de parkeerplaats en hij zei; “Zo, we zijn weer thuis.” Dat emotioneert mij! Echt fantastisch dat we samen deze hobby mogen delen!
Ook het warme bad waar je in terecht komt als je het stadion in loopt na zo’n zomerstop, is met geen toetsenbord te beschrijven! 😉 Van alle kanten wordt je aangesproken; “Hoe was je vakantie?”, “Goed je weer te zien!” en “Fijn hé, we mogen weer!”, vergezeld door drie zoenen, zijn dan ook veel geziene taferelen.

Natuurlijk fascineert het mij om de 11 mannen van de Dordtse FC te zien strijden voor 3 punten, maar de gezelligheid op de tribunes is zeker zo belangrijk!
2 seizoenen geleden, toen Dordt een uniek jaar beleefde in de eredivisie, was er zoals van tevoren gedacht, niet veel te juichen. Maar ondanks dat moeilijke jaar, was het altijd een groot feest op de Noord- tribune (onze vaste plek in het stadion). Het meest gehoorde liedje was dan ook: “Wij staan onderaan en vieren feest!”

Dat lastige seizoen van Dordt, op het hoogste voetbalniveau van Nederland, was ook op persoonlijk vlak een moeilijk jaar. Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen kamp ik met psychische problemen. In dat jaar beleefde die problemen een negatief hoogtepunt en ben ik 4 maanden opgenomen geweest in een kliniek voor mensen met een psychische aandoening. Ook al was deze situatie zowel voor mij als mijn omgeving een verschrikkelijke periode, ik keek steevast uit naar elke wedstrijd van Dordt! In het begin keek ik de wedstrijden, via een live stream van Fox Sports eredivisie live, waar wij een abonnement op hebben, op mijn tablet. Later, omdat dit beeld toch wel erg klein was, regelde Lars, de schat!, een laptop waar ik de wedstrijden op kon kijken. En nadat ik meer, veelal mannelijke 😉 , mede cliënten had aangestoken met het voetbalvirus, keken we de wedstrijden zelfs via een kabel van laptop naar tv, op de aanwezige televisie!
Mijn persoonlijke hoogtepunt van dit voetbalseizoen was de wedstrijd FC Dordrecht – Go Ahead Eagles op 27 februari 2015. Ik mocht namelijk, als grote uitzondering, weer een wedstrijd in het stadion kijken!
Je kan je misschien wel voorstellen, dat ik stik zenuwachtig op de tribune zat die avond! Niet alleen om wat m’n cluppie zou presteren, maar vooral om hoe ik het zelf zou doen. Gewapend met oordoppen, voor het overdadige geluid en de nodige medicatie om rustig te worden, zat ik daar, vergezeld door (zoals iedere wedstrijd) Lars en mijn zus.
Uiteindelijk werd het een topavond! Dordt versloeg de mannen uit Deventer met 2-1! Deze winstpartij, waarbij het gehele stadion compleet uit z’n dak ging, was voor mij een persoonlijk hoogtepunt! Het heeft mij gesterkt en extra energie gegeven. Een maand na deze wedstrijd ging het dan ook zo goed, dat ik gelukkig weer naar huis mocht!
Uiteraard had ik zonder de liefde en zorgen van mijn lieve Lars, naaste familie en vrienden, die er voor mij in deze periode zijn geweest, nooit gestaan waar ik nu sta!

De aanloop naar dat jaar in de eredivisie zou ik nooit vergeten! Het seizoen 13/14 was dan ook het mooiste dat ik toe nu toe in mijn “voetbal-kijk-carrière heb beleefd!
Met nog een aantal wedstrijden te spelen, stond Dordt op de 1e plaats van de ranglijst.
Op 4 april 2014 wachtte de lastige uitwedstrijd tegen de nummer 2; Willem II! Omdat je als echte fan daar bij móest zijn, bestelde wij een kaartje voor de verplichte buscombi richting Tilburg. Vergezeld door maar liefst 9 bussen reden we in colonne naar Brabant. Over de reis alleen zou ik al een hele blog kunnen vullen, wat een belevenis! Ik zou jullie de precieze details besparen, maar als je op een gegeven moment met 20 km/uur over de snelweg rijdt met een politiemotor voor én achter je, maakt dat wel indruk!
Net op tijd, kwamen we als 2e groep van 3 bussen, aan bij het Koning Willem II stadion. We haasten ons richting de tunnel die ons leidde naar het uitvak. Wat we toen hoorden en meemaakten, is ongelofelijk! De meegereisde Dordt supporters die al in het vak zaten zongen zo hard, dat ze de 14.500 supporters van Willem II overstemde! Heel even voelde het alsof we op de Krommedijk waren! Een echt kippenvelmoment! Terwijl ik dit type en herbeleef, staan de haren op mijn armen dan ook weer recht overeind!
Helaas werd de wedstrijd met 3-1 verloren en zakte Dordt, nadat Willem II een eerder afgelaste wedstrijd tegen een andere tegenstander ook winnend afsloot, een plaatsje.
Omdat “we” dat seizoen in de eerste periode periodekampioen waren geworden, mochten we deelnemen aan de playoffs. Die playoffs verliepen uitstekend en dus kwamen we terecht in de laatste ronde, waarbij “we” het op 15- en 18 mei op moesten nemen tegen Sparta.
Intens blij met de door ons bemachtigde kaarten voor zowel de uit- als thuis wedstrijd (seizoenskaarten golden niet voor de playoffs) reisden we, wederom met verplichte buscombi, op donderdag 15 mei richting Rotterdam.

Een spannende en goede uitwedstrijd volgde! Dordt, dat deze wedstrijd zeker had kunnen winnen, speelde met 2-2 gelijk op het Kasteel. En dus gingen we, toch wel opgelucht, omdat “wij” 2 uitdoelpunten op zak hadden, terug richting Dordrecht.
3 extreem lange dagen volgde! Wat duren die 24 uur die in een dag zitten toch lang als je óp bent van de zenuwen! 18 mei 2014 was een dag om nooit te vergeten, want mede door de fantastische doelpunten van Funso King Ojo, Paul  Gladon en in extremis Giovanni Korte, wonnen “wij” deze super belangrijke en historische wedstrijd met 3-1! We gingen naar de eredivisie! En dat na bijna 20 jaar!
Het gevoel dat mij bekroop is niet te omschrijven! Ik heb gegild, gesprongen en geschreeuwd! Niet veel later vielen vele supporters elkaar huilend in de armen en werd het veld bestormd, het was niet te geloven!
Na een huldiging op de parkeerplaats, volgde op dinsdag 20 mei de officiële huldiging op het Statenplein van Dordrecht. Dat was fantastisch om mee te maken en wat was het druk! Pas dan besef je je, hoeveel mensen FC Dordrecht een warm hart toe dragen en ze dit gunde!

Zoals ik al eerder schreef, verliep het jaar in de eredivisie niet al te best en belandde Dordt na 1 jaar op het hoogste niveau weer in de Jupiler League.

Of we aan het einde van dit net begonnen seizoen weer op het Statenplein staan, durf ik niet te voorspellen. Wel zou het meepakken van een periodetitel, wat toegang geeft tot het meedoen van de playoffs heel mooi zijn! We wachten het af! Ik blijf in ieder geval altijd achter m’n cluppie staan, wat er ook gebeurt!

Als bonus bij deze blog, voeg ik nog een hele speciale en waardevolle foto toe.
Een jaar geleden ben ik tijdens de opendag, voorafgaand aan seizoen 15/16, op de foto geweest met topspeler Sai van Wermeskerken.
Mijn wens was om aan het begin van dit nieuwe seizoen (16/17) weer op de foto te gaan met dezelfde speler, aangezien ik nu heel anders op de Krommedijk rond loop. En het is gelukt! Ondanks dat er geen opendag was dit jaar, heb ik na wat geregel met de administratie, het voor elkaar gekregen om afgelopen zaterdag met Sai op de foto te gaan!
Als klap op de vuurpijl had hij ook nog een grote verrassing voor me! Ik heb namelijk zijn voetbalschoenen gekregen! Die staan nu dus heel mooi te pronken in ons FC Dordrecht museumpje! 🙂

Maar ik hou jullie niet langer in spanning! 😉 Hier zijn de 2 foto’s!
Als ik ze zo naast elkaar zie, vind ik het niet zo gek dat sommige mensen mij 1,5 week geleden, tijdens de eerste thuiswedstrijd van het nieuwe seizoen, niet herkende! Wat een verschil!

Hierbij wil ik Sai en Elisa nogmaals heel erg bedanken voor het mogelijk maken van deze foto.

Ben je na het lezen van deze blog enthousiast geworden en wil je zelf ook een keer de unieke belevenis ervaren aan de Krommedijk? Kaartjes zijn al verkrijgbaar vanaf €9,- en parkeren is gratis! Neem voor meer informatie even een kijkje op: www.fcdordrecht.nl

Reacties

Reacties