Mijn bezoek aan de diëtiste, deel 2

Slaperig druk ik mijn wekker uit. Het is donderdag 18 augustus, 07.30uur. In tegenstelling tot andere dagen ben ik direct wakker, want vandaag heb ik mijn 8e afspraak met de diëtiste!

Om 09.00uur stap ik op de fiets, ik maak het ritje wat ik 2x per week maak, naar de sportschool van de fysiotherapie, waar ik onder behandeling ben. In dit gebouw zit namelijk ook mijn diëtiste gevestigd.

Ondanks dat ik door mijn wekelijkse weegmomenten weet hoeveel ik op dit moment ongeveer weeg, zit ik stik nerveus in de wachtkamer.
Stipt op tijd wordt ik geroepen. De diëtiste begroet me vriendelijk met een zangerig; “Wat zie je er goed uit!”. Zo, die kan ik in m’n zak steken! 😉

Terwijl ik plaats neem naast het bureau, vraagt ze hoe het met me gaat. Ik antwoord met een smile van oor tot oor, “dat het buitengewoon goed gaat”. Ik heb in tijden niet zo goed “in m’n vel gezeten”.
We  hebben het over m’n lichamelijke verandering. Ze vindt vooral dat m’n “koppie” heel erg veranderd is de laatste 2 maanden. (2 maanden is de tijd tussen de vorige- en deze afspraak in.) Ik vertel op mijn beurt dat ik daar ook heel veel opmerkingen over krijg de laatste tijd. En dat die opmerkingen niet altijd even leuk en opbeurend zijn. Ze legt uit dat ik niet de enige ben die deze naar zijn of haar hoofd “geslingerd” krijgt, de meeste mensen die veel afvallen krijgen deze cliché opmerkingen te horen. Dit heeft mij doen besluiten hier een blog over te schrijven. Volgende week gaat deze verschijnen.

Ze vraagt hoe het eten van de ijzerrijke producten me bevalt. Misschien heb je het gemist, maar 2 weken geleden schreef ik dit artikel over de mindere kanten van het afvallen, waarin ik onder andere beschrijf dat ik last heb van een ijzertekort in mijn bloed.
Naar aanleiding van deze bloeduitslag, heb ik in opdracht van de dermatoloog (die heeft het ontdekt), een mailtje gestuurd naar de diëtiste om wat advies te vragen over wat ik qua voeding aan kan passen, zodat mijn ijzergehalte weer wat wordt opgekrikt.
Als antwoord kreeg ik een uitgebreide bijlage met ijzerrijke producten. Hier ben ik mee aan de slag gegaan. Zo eet ik nu alleen nog maar volkoren crackers, matzes, wraps en brood, in plaats van andere varianten. Eet ik in plaats van sla vaak rauwe spinazie en voeg ik ook vaker peulvruchten aan gerechten toe, zoals bruine bonen en groene erwten. Ook eet ik vaker rood vlees, zoals ’s ochtends rosbief op een cracker en ’s avonds “draadjesvlees” bij de sperziebonen.
Ze vindt dat ik het goed heb opgepakt en verzekert me dat, samen met de staaltabletten, die ik nu ruim 2 weken slik, het vast goed gaat komen met dat ijzergehalte!

Opeens zegt ze; “het moment is daar Samantha, je mag op de schaal!” Terwijl ik m’n schoenen uittrek voel ik dat m’n hart sneller begint te slaan. Ik haal diep adem en stap erop. Omdat ik dit nog steeds een verschrikkelijk moment vind, kijk ik altijd strak naar voren en kijk ik met geen mogelijkheid naar het kleine schermpje. Voordat ik “en?!” kan zeggen, gilt ze mijn gewicht door de kamer! Wat goed! Je bent 49,6 kilo afgevallen! Chapeau meid!, respect!, wat knap! en nog meer oorstrelende citaten schallen door de ruimte. Plots stopt ze met haar betoog en vraagt waarom ik zo’n “niet blij” gezicht heb. Ik antwoord beteuterd; “ik had gehoopt minimaal op de 50 te zitten….” Direct gaat ze verder met haar betoog; “Maar dit is toch hartstikke knap!”, “je bent veel te streng voor jezelf!” en “wie presteert dit nu in 9 maanden?!” spreekt ze uit.
En ze heeft gelijk. De eerste reactie was van me zelf dat het tegenvallend is, maar als je erover nadenkt is het natuurlijk vet bizar! 49,6 kilo in 9 maanden tijd! Normaal krijgt iemand een kind in 9 maanden, ik val 10 flinke kinderen af! Dit is misschien een gek vergelijk, maar het helpt mij wel om het te relativeren.

Als we allebei bijgekomen zijn van het wegen, vraagt ze me wat ik met m’n volgende afspraak wil, aangezien ik er bijna ben. (Ik heb het er in een eerdere blog ook al over gehad, maar in plaats van naar -50 kilo, wil ik naar -55 kilo. Dit omdat ik bij -52 kilo volgens BMI pas een gezond gewicht heb. Ik heb voor -55 kilo als target gekozen, omdat ik dan 3 kilo speling heb voor het welbekende jojo-effect. 😉 )
Ik vraag haar of de volgende afspraak begin oktober zou kunnen. Aangezien ik in oktober voor mijn trouwjurk wil gaan kijken en ik dan op mijn streefgewicht wil zijn, lijkt dit me een goed gekozen streefdatum. Ze is het met me eens, maar verzekerd me dat de nu ruim 8 afgevallen kilo’s in 9 weken geen garantie zijn voor de aankomende periode. Ik daar in tegen, denk dat 5,4 kilo in 7 weken zeker moet lukken! We zetten de afspraak op donderdag 6 oktober.

Na een stevige handdruk en een bemoedigend; “succes met de laatste loodjes”, neem ik afscheid van de diëtiste. Op naar de laatste 5,4 kilo!

Ben je benieuwd naar hoe ik er nu uitzie en wat het verschil is met de vorige fotomomenten? Kijk dan snel naar de foto’s hieronder!

Reacties

Reacties