De titel zegt het al, dit artikel gaat over mijn strijd met de laatste kilo’s. Die is namelijk alles behalve makkelijk….
Iedere week sta ik vol goede moed op de weegschaal. En wat zie ik, een paar ons eraf, een gelijke stand en zelfs een hele kilo erbij! Nee, die laatste 5,4 kilo gaan niet vanzelf! Natuurlijk is die ruim 49 kilo daarvoor ook niet vanzelf gegaan, maar ik kon me zelf best wel eens iets toestaan en viel dan gemiddeld toch 1 tot 1,5 kilo per week af. Soms leek het wel heel makkelijk en misschien zelfs iets té makkelijk te gaan. Dat ga ik me, nu mijn doel dichterbij komt, steeds meer beseffen.
Vorig jaar verklaarde menig mens me voor gek. Ik zei namelijk best regelmatig; “ik ga in november 2015 beginnen met afvallen, in oktober 2017 gaan we trouwen, dus ik wil er in oktober 2016 50 kilo af hebben, omdat ik dan voor m’n jurk wil”.
Toen er half februari al 25 kilo af was, wist ik dat dit me ging lukken. Eigenlijk wist ik het stiekem altijd al, want als ik ergens voor ga, dan doe ik dat niet half maar voor 5000%. Zo’n drive en doorzettingsvermogen is natuurlijk heel fijn, maar het zit me ook regelmatig in de weg.
Het zit me bijvoorbeeld nu al weken in de weg. Ik word er echt sikkeneurig van, want het lukt niet meer, die laatste kilo’s willen niet! En dan kunnen de mensen om me heen, heel lief bedoelt, zeggen dat ik er zo ook goed uitzie en dat het al hartstikke knap is wat ik heb bereikt, ik heb een doel en dat haal ik niet, dus daar baal ik van….. 🙁
Misschien snap je niet waar ik over zeur, want het is nu toch echt september en in het vorige artikel in augustus was ik 49,6 kilo afgevallen. Ik ben nu ook al over de 50 heen, maar heb in juni mijn doel bijgesteld. Omdat het namelijk zo goed ging, besloot ik in oktober een gezond gewicht te willen hebben. Dat betekent dat er in totaal 55 kilo af moet.
“Misschien ben ik ook veel te streng voor mezelf, ik heb mijn eerste doel toch bereikt en het is nog geen oktober!” Zo praat ik mezelf regelmatig moed in, maar realiseer me dan ook dat ik tijdens de afspraak met de diëtiste op 6 oktober echt geen 55 kilo afgevallen ben.
Terwijl ik dit type, is het ongeveer een weekje eerder dan dat dit artikel online komt en heb ik vanmorgen e-mail contact gehad met de diëtiste. Ik was het zo zat dat ik even wat feedback wilde. Wat mijn vermoeden was, bevestigde zij al. Het kan zijn dat mijn lijf het wel even goed vindt. Dat ie denkt; “bekijk jij het maar met je afvallen!” 😉 Dat is natuurlijk ook vrij logisch. Dat lijf heeft keihard gewerkt de afgelopen maanden en heeft er ruim 50 kilo afgewerkt! Oja, en ze schreef ook nog dat ik niet sikkeneurig mocht zijn, want negatief zijn helpt niets, dat maakt alleen maar verkeerde hormonen aan en dat houdt het afvallen ook tegen.
Ze sloot de e-mail af met; “Kom op, keep on smiling, you can do it!”
Echt lief van haar!
Met opgeheven hoofd verder dus! En misschien moet ik me ook niet zo vast houden aan een getal. Ik doe m’n best en voel me lekkerder in m’n lijf dan ooit tevoren, dat is toch het aller belangrijkste!
Mooi stukje. Je hebt gelijk: soms kan je wel van alles willen, maar zegt toch het lichaam even “tot hier en niet verder” om soms andere ‘onderdelen’ van je lijf optimaal te kunnen laten functioneren. En da’s ook belangrijk lijkt me.
Sterkte ermee.
Pingback: Mijn bezoek aan de diëtiste, deel 3 - GewoonSam