Welke wensen van mijn bucketlist zijn tot nu toe in vervulling gegaan?

Vandaag een artikel om mij weer iets beter te leren kennen.  Jullie weten al een hoop; dat ik met een afvalrace bezig ben, dat ik ga trouwen, dat ik de liefste verloofde van de wereld heb, dat ik een psychische aandoening heb en daarvoor op dit moment een intensieve cursus volg, dat ik groot fan ben van FC Dordrecht, maar ook andere Nederlandse topsporters een warm hart toedraag en dat ik van koken en lekker eten houd!
Speciaal om mij nog beter te leren kennen, onthul ik vandaag wat er op mijn bucketlist stond, maar inmiddels al af heb kunnen strepen! Benieuwd? Lees dan snel verder en laat je meeslepen door mijn “wilde” avonturen! 😉

1. Een navelpiercing.
Iets wat heel veel mensen niet van mij weten, ik heb een piercing. En die zit in mijn navel. Al vanaf mijn 14e heb ik die. Ik hoor jullie denken; “Zo jong?!?!” Iets met een oudere zus, puber zijn en zeuren, zullen we maar zeggen…
Nee, even zonder dollen! Ik wilde als tiener dolgraag een navelpiercing. Toen mijn zus, die 6 jaar ouder is, er op een gegeven moment ook 1 had laten zetten, begon het bij mij nog meer te kriebelen. En toen mijn ouders me dus vroegen wat ik voor mijn 14e verjaardag wilde, zei ik; “een navelpiercing!” Uiteraard werd hier niet heel happig op gereageerd, maarja ik wilde het echt heel graag, had er goed over nagedacht, zou verantwoording dragen en de consequenties aanvaarden. Toen konden mijn ouders natuurlijk geen nee meer zeggen! 😉 En dus gingen we in mei 2001 richting een tatoeage- en piercingshop in mijn hometown.
Ik weet nog dat het zetten best pijnlijk was, maar dat vooral het terug fietsen naar huis echt verschrikkelijk was! De rand van mijn broek was voor het mooie net te hoog en zat dus continue tegen die net gezette piercing aan te duwen! Maar zeuren over pijn werd niet getolereerd, want ik zou de consequenties aanvaarden! 😉 Ook toen ik een paar keer was vergeten de piercing te bewegen en hij dus vast zat en ook gelijk een beetje zat te zweren, wilden m’n ouders niets horen; “jij zou de verantwoording dragen!”  Ja, mijn ouders waren heel goed in dingen onthouden! 😉
Ik draag mijn piercing nog steeds. Het hoort bij m’n image! 😉 Maar ik loop er niet mee te koop, het is puur voor mezelf, ik vind het mooi, dat betekent niet dat ik hem zo nodig aan anderen hoef te laten zien. Ook al was ik echt nog maar een guppy toen ik hem liet zetten, ik heb er nooit spijt van gehad en ben er nog steeds erg trots op! 🙂

2. Vliegen
Van jongst af aan ben ik gewend om in de zomer op vakantie te gaan naar de camping. De eerste 10 jaar van mijn leven was dit op een camping vlakbij huis in een stacaravan die mijn vader zelf had gebouwd, later was dat in een tourcaravan altijd op dezelfde minicamping in Brabant.
Alhoewel ik tijdens die vakanties nooit iets tekort ben gekomen, was ik best jaloers op klasgenootjes die steeds ergens anders naartoe gingen en ook nog eens meerdere keren per jaar! Sommige gingen zelfs én op een winterse skivakantie én in de zomer naar een zonnig oord! En dan ook nog met het vliegtuig! Ik fantaseerde altijd dat als ik later groot zou zijn en ik mijn eigen centjes zou verdienen, de wens misschien wel uit zou komen dat ik ook een keer zou gaan vliegen….
Die wens kwam echter al eerder uit! Want nadat mijn zus en ik mijn ouders voor hun 25- jarig huwelijk een vakantie naar Lanzarote cadeau hadden gedaan en zij dus voor de eerste keer gingen vliegen, besloten ze het jaar erop mij en mijn zus mee te nemen naar hetzelfde zonnige oord om te laten zien hoe fantastisch het er is! En dus ging ik op mijn 16e voor het eerst vliegen! Wat een belevenis!
Alleen heeft dat vliegen en de daarbij behorende resorts en luxe mij wel tot een tikkeltje verwend persoon gemaakt…. Ik zou namelijk echt niet meer anders willen! Mij krijgen ze echt met geen stok meer in een caravan!

3. Een muziekinstrument leren bespelen
Mijn ouders werden er gek van! Standaard nadat ik een muziekkorps op had zien treden, zeurde ik weer aan hun hoofd; “ik wil ook trommelen!” Als hun dan weer hadden uitgelegd waarom ze dat geen goed idee vonden, pakte ik tot overmaat van ramp een paar pannen die ik op hun “kop” zette en mijn diabolo stokken, waarmee ik vervolgens als een bezetene op die pannen zat te rammen, of in mijn optiek; drummen….
Tijden verstreken en ik had me er toen ik een jaar of 12 was al bij neergelegd; “dat trommelen zit er voor mij niet in.” Totdat ik in de nazomer van 2007 samen met mijn zus, die dezelfde droom koesterde, op een braderie tegen de kraam aanliep van Showband Sandido! Zij zochten leden en dat wij respectievelijk al 20 en 26 waren, maakte hun helemaal niets uit!
Ik schreef er ook al over in het artikel “Dorpse liefde of stadsfanaat“. Na een keertje gekeken te hebben bij een oefenavond, gingen we op les en daarna rolden we van het 1 in het ander. Onder andere prachtige buitenland optredens, waarbij we de ene keer tot onze enkels in de sneeuw stonden en de volgende keer uit ons uniform zweette aan het strand! Stuk voor stuk ervaringen om nooit te vergeten!
Maar wat ik altijd de grootste eer vond en nog steeds vind, is dat ik een aantal keer samen met de andere slagwerkers van de band, op 4 mei middels de dodenmars, een stoet van genodigden en belangstellingen heb mogen begeleiden van gemeentehuis naar begraafplaats, waar vervolgens de jaarlijkse dodenherdenking plaatsvond. De zwarte doeken over de trommels, de speciale pas, de stilte, de weg dwalende gedachten en de altijd in je rug prikkende kransen van de ongeduldig achter je lopende jongens en meisjes van de scouting, zorgden bij mij altijd weer voor kippenvel!
Helaas heb ik ongeveer 1,5 jaar geleden definitief de knoop door moeten hakken om mijn lidmaatschap op te zeggen. De voortdurende druk, die ik ervaar bij optredens, maar ook al gewoon op oefenavonden, doordat ik altijd minimaal voor 200% wil presteren, werkt voor mij ziekmakend en dus was het beter om ermee te stoppen. Maar door Lars en mijn zus en uiteraard mijn bijdrage in het verleden, zou ik altijd verbonden blijven met de band! 🙂

4. Zwemmen met dolfijnen.
Van kind af aan roep ik het al; ooit wil ik zwemmen met dolfijnen!
In oktober 2014 is die droom uitgekomen, want toen heb ik samen met Lars in de Turkse zee gezwommen met dolfijnen!
Ik weet het nog goed, we waren aan het nadenken over een vakantie bestemming, toen Lars ineens voorstelde naar Turkije te gaan. Toen ik vroeg naar de kenmerken van dat plaatsje en resort, somde hij de fantastische recensies op én dat je er in de buurt kon zwemmen met dolfijnen! Nou, toen was ik om hoor! Mijn droom zou uit gaan komen, dus dan zeg ik geen nee!
Alhoewel het toen al niet goed ging, een maand na de vakantie ben ik uiteindelijk voor 4 maanden opgenomen, beschouw ik deze vakantie nog steeds als heel waardevol en heb ik er veel herinneringen aan.
Met als mooiste onderdeel dus het zwemmen met dolfijnen! In een bassin in de zee hebben Lars en ik ieder los van elkaar met een dolfijn kunstjes gedaan, hem laten zingen en uiteindelijk echt ermee gezwommen! Je weet echt niet wat je meemaakt als je aan die vin hangt en door het water getrokken wordt! Dat gaat namelijk echt onwijs hard! Mijn look werd dan ook al snel heel sexy en Lars was tot een paar keer toe bijna z’n zwembroek kwijt! 😉
Vooral de kunstjes doen met de dolfijn, hem aanraken en een kusje krijgen voelde heel speciaal. Het klinkt misschien gek, maar op dat moment haalde ik daar zoveel liefde en kracht uit! De dagen erna voelde ik me dan ook buitengewoon goed, iets wat op dat moment meer dan wenselijk was! De gemaakte film en foto’s zijn voor mij dan ook zeer waardevol!

5. Meedoen aan een televisieprogramma.
Winter; “W-I-N-T-E-R”. Zo klonk het steevast bij ons iedere avond in huis! Nee, mijn moeder kreeg niet de vraag welk jaargetijde het was, ze zat te kijken naar Lingo!
En wat doe je als je echt al jaren knettergek word van je moeder die alle antwoorden voor zit te zeggen, omdat die “domme” mensen in de studio er niets van kunnen? Precies, ik geef haar op om zelf is mee te doen! En omdat je per team meedoet aan Lingo, heb ik mezelf ook gelijk opgegeven! Stiekem vond ik het helemaal niet erg dat ik mee “moest”, want ik droomde er al heel lang van om eens aan een televisieprogramma mee te doen! Niet zo zeer voor de te winnen prijs, meer voor de ervaring, om de studio te zien, professioneel opgemaakt te worden, te ervaren hoe het is voor de camera te staan en natuurlijk om Lucille Werner te ontmoeten! 😉
Maar aan Lingo mag je niet zomaar meedoen! Je moet eerst heel wat voorrondes zien te doorstaan. Toen we de eerste keer nog geen eens door de eerste schriftelijke ronde kwamen, was ik zo teleurgesteld, dat ik ons gelijk weer opgaf!
We wisten nu wat ons te doen stond en samen gingen we vol goede moed voor de 2e keer richting de studio’s voor de selectieprocedure! Hier kregen we eerst weer die gevreesde schriftelijke test, waarbij je zoveel mogelijk woorden op moest schrijven met de gegeven beginletter. Het ging hier niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Zoveel mogelijk moeilijke woorden dus! Kijk je kunt als 6-letterwoord met een B “bergen” opschrijven, maar ook “barium”. De laatste had dan logischerwijs de voorkeur.
Wat gilden we toen we onze namen hoorden en dus door waren naar de tweede voorronde!
In deze ronde werd het oude decor uit de “mottenballen” gehaald en moesten we echt een potje Lingo spelen tegen een ander team! Hier werd niet alleen gekeken of je de woorden wist, maar ook hoe je over kwam op beeld, of we echt een team vormden en of je goed met de zenuwen om kon gaan. Na deze ronde konden we naar huis, want de uitslag zouden we na een paar weken per post thuis gestuurd krijgen.
Zenuwslopende weken volgden, er kwam maar geen brief…. Totdat ik op een vrijdagmiddag op mijn werk gebeld werd! Het was mijn moeder, ze was helemaal enthousiast, want we waren geselecteerd! Ik geloofde het niet! Pas nadat ik die brief zelf had gezien geloofde ik dat mijn droom uit zou komen! We kwamen op televisie!
Het zou je verbazen aan hoeveel eisen je moet voldoen als je op tv komt! Neem nou de kleding. We moesten per persoon 3 setjes kleding meenemen. Een kleedster zou uiteindelijk selecteren wat het beste over zou komen op beeld. Nu denk je misschien; “nou, dat is toch niet zo’n lastige opdracht?” Nee, nu komt het. De kleding mocht namelijk niet overwegend zwart of wit zijn, geen streepjes, ruitjes, of andere drukke prints hebben en niet te fel gekleurd zijn! Nou succes! En zorg er dan ook nog maar eens voor dat het niet saai wordt, want dat wil je gewoon niet, je komt op tv, dan wil je wel een beetje hip zijn, toch?!
Uiteindelijk was de kleedster tevreden en koos ze twee matching setjes uit, die ook nog is mooi uitkwamen met het decor.
We werden in de make-up gezet, wat al een beleving op zich was! Ik had zo’n laag plamuur op m’n gezicht zitten, dat ik zelfs niet meer durfde te lachen, omdat ik bang was dat het anders scheurde! 😉
Ook gingen we lunchen met de crew! Super cool! Zaten we daar tussen de cameramensen, opnameleiders en natuurlijk Lucille en mysterieuze JP!
De opname zelf was ook 1 groot feest! We spelden de sterren van de hemel en als klap op de vuurpijl wonnen we, tijdens de opname die in november 2008 uitgezonden is, €5000,-!

6. Een sprookjeshuwelijk.
Wie droomt er als klein meisje niet van; je een prinses voelen en trouwen met een hele mooie prins! Nou, ik wel!
Mijn droom gaat uitkomen op 07-10-17 en het belooft nu al een sprookjesachtige dag te worden!
Het begon allemaal met dat super mooie en romantische aanzoek op 21 mei 2015. Op m’n verjaardag, op vakantie in Turkije, ’s avonds op het strand bij zonsondergang. Ik kreeg een fantastisch mooie ring en vanaf dat moment noem ik Lars mijn verloofde of aanstaande man! 🙂
Inmiddels hebben we al een prachtige locatie vastgelegd, het is weliswaar geen kasteel, iets wat je bij een sprookje wel verwacht, maar mooi, stijlvol en authentiek is het zeker wel!
Ook heb ik een jurk uitgezocht, waarin ik mezelf een echte prinses voel!
Achter de schermen zijn we druk bezig om voor het nieuwe jaar nog wat andere zaken geregeld te krijgen. Een paar dingen liggen al definitief vast, over wat andere diensten zijn we nog in onderhandeling. Maar 1 ding staat vast; Het belooft hoe dan ook een sprookjesachtige dag te worden! 🙂

Na het lezen van dit artikel zijn jullie vast heel benieuwd geworden welke wensen ik nog heb en wat er dus nog op mijn bucketlist staat om in vervulling te gaan! Daar verschijnt in het nieuwe jaar een artikel over, nog even geduld dus!

Reacties

Reacties