Omdat mijn hoofd naar vrijwel niets anders staat dan pijn en de continue drang om naar het toilet te gaan, vandaag wederom een artikel over mijn ziek zijn. Ik beloofde vorige week dat het vervolgd zou worden en aangezien er deze week weer behoorlijk wat ontwikkelingen zijn geweest op dit gebied, vandaag dus dat vervolg.
* Maandag 23 januari
Na een uur geworsteld te hebben met het toilet had ik zo ontzettend veel pijn, dat ik in paniek en totaal overstuur Lars z’n moeder heb gebeld. Zij is gelijk gekomen en heeft direct de huisarts gebeld. We konden gelijk komen en dus lag ik 10 minuten later weer op de onderzoeksbank bij de huisarts. Hij voelde en luisterde aan mijn buik, maar omdat ik niet acuut ziek ben (en dan voornamelijk geen koorts heb) was er geen reden om me in te sturen of me direct voor te stellen aan een specialist. Ik kreeg medicijnen om de darmperistaltiek wat rustiger te maken, zodat hopelijk de pijn wat minder zou worden. En we moesten de echo van morgen afwachten. We spraken af dat ik woensdag aan het einde van de ochtend zou bellen voor de uitslag en het vervolg qua behandeling.
Verder die dag had ik veel pijn en hielpen de medicijnen weinig tot niets.
* Dinsdag 24 januari
De dag van de echo waar ik al mijn hoop op vestigde! ’s Middags was het zover!
Een aardige dokter stelde zich voor en begon met de echo bij mijn flanken. Waarna hij het apparaat verplaatste naar mijn navel. Toen gebeurde er iets heel opvallends, hij vroeg namelijk of ik toevallig in korte tijd veel afgevallen was! Ik dacht dat ik gek werd, die man was helderziend! Na wat bekomen te zijn van de grootste verbazing, vertelde ik dat dit inderdaad het geval was, mits hij 54 kilo in minder dan een jaar tot dat criterium vond passen. Nou dat vond hij wel! Vervolgens vertelde hij dat het beeld wat hij zag dan klopte, want hij zag op die plek meerdere galstenen, iets wat vaker spontaan voor kan komen bij mensen die in korte tijd een hoop afvallen! Ik heb dus galstenen, meerdere zelfs! Maar omdat dat totaal niet de plek van de pijn is en ook niet gelinkt kan worden aan de ontlastingsproblemen, besloot hij dat mijn klachten daar waarschijnlijk niet vandaan komen en dus keek hij verder. Hij vroeg me de plek van de pijn aan te wijzen. Dat deed ik en vervolgens zette hij daar het onderzoek verder voort. Op de plek van de pijn kreeg hij mooi mijn blinde darm in beeld. Deze mat hij op en bekeek hij goed, maar zag er verder geen bijzonderheden aan. Vervolgens bekeek hij de rest van mijn darmen zorgvuldig, hij zat op een gegeven moment bekant met zijn neus op het scherm! Maar ook hieraan waren geen bijzonderheden te zien. Hij besloot het hierbij te laten en zo liep ik dus even later met galstenen, maar zonder precieze diagnose voor de klachten het ziekenhuis weer uit….
* Woensdag 25 januari
De ochtend was een hel! Ik kroop echt zowat over de grond van de pijn! Met mijn trouwste vriend, het kersenpittenkussen en een dekentje lag ik dus weer uitgeblust en pijnlijk op de bank. Met uiteraard zoals iedere ochtend om de 10 minuten een toiletbezoek, waar ik niets meer produceer dan wat bloed en slijm…
Aan het einde van de ochtend belde ik zoals afgesproken de huisarts. Daarop kreeg ik een uitslag van de echo te horen in de strekking als hierboven en dat ik naar een MDL-arts (maag- darm- en lever) verwezen zou worden. Ook vroeg ik weer iets nieuws voor de pijn. De medicijnen van maandag deden gewoon helemaal niets en dit was niet vol te houden zo….
Er werd een recept voor een sterke pijnstiller naar de apotheek gestuurd en er zou vanzelf met mij contact opgenomen worden door het ziekenhuis met de datum en tijd voor de afspraak met de specialist.
’s Middags nam ik voor de eerste keer de medicijnen in. Ze hielpen vrij goed, want naast wat zeurderige pijn had ik niet meer van die aanvallen! Dat scheelde dus een heleboel! Wel was ik niet helemaal lekker van de medicatie; wat suf, misselijk, duizelig en ik moest een hoop moeite doen om uit mijn woorden te komen. Maarja met de pijn was het te doen en dat was op dat moment het belangrijkste! 🙂
* Donderdag 26 januari
De dag begon heel hoopvol met weinig pijn. Weliswaar zat ik natuurlijk strak onder de pijnstillers, maar toch het voelde wel heel prettig om weer wat minder pijn te hebben! Totdat de in de ochtend ingenomen pijnstiller optimaal ging werken! Ik was helemaal van de wereld! Ik had extreme gedachten tot zelfdoding aan toe, viel voortdurend in slaap, waar ik vervolgens wel alles hoorde om me heen, maar mijn ogen niet kon openen en niets terug kon zeggen! Ik had dan wel bijna geen pijn, maar hier werd ik niet veel vrolijker van! Ik was beland in de hel! 😮
Ik besloot rustig te blijven, de tablet uit te laten werken en hem niet meer in te nemen. Met als resultaat dat de pijn natuurlijk weer heviger werd….
’s Middags trok Lars de “stoute schoenen” aan en belde met de MDL poli, om te vragen of er al bekend was wanneer ik een afspraak had. Vervolgens kreeg hij doodleuk te horen dat ik 8 februari een groepsvoorlichting mocht bijwonen voor instructies voor een colonscopie, welke 14 februari plaats zou vinden en waarvan ik 8 maart de uitslag zou krijgen en er een eerste gesprek met een arts zou zijn! Uiteraard schrokken we hier beiden heel erg van! Dat betekende dat ik over bijna 1,5 maand pas een arts zou zien! En dat terwijl de pijn steeds erger wordt, ik aan huis gekluisterd zit en het gewoon heel mijn leven beheerst!
Lars besloot de huisarts te bellen. Er werd een afspraak gemaakt voor een nieuwe beoordeling van mijn buik voor vrijdag (morgen dus) en hopelijk kon de huisarts dan iets aan die lange wachttijd doen.
* Vrijdag 27 januari
De huisarts was niet erg verbaasd over de wachttijd, het leek er zelfs op dat hij het wel reëel vond! Maar na heel lang aandringen en het duidelijk maken over wat voor gradatie pijn we het hier hebben, besloot hij die dag nog contact op te nemen met de MDL-arts, om de afspraken te bespoedigen. Ook kreeg ik een nieuwe pijnstiller, dit maal uit de morfine groep. Hiernaast moest ik dan nog Paracetamol gebruiken. De huisarts zou die dag, zodra hij meer wist van de specialist, met mij contact opnemen.
Ondertussen ben ik om de tijd te doden en om even wat anders te doen, maar aan het bloggen geslagen. Gewapend met kersenpittenkussen en kleedje liggend op de bank, type ik dit artikel wachtend op dat oh zo belangrijke telefoontje….
Om 16.55uur was het zo ver, de huisarts belde. Helaas niet met een bevredigend antwoord. Ik kreeg te horen dat hij niemand te pakken had gehad en dat hij het maandag weer verder zou proberen. Wel drukte hij mij op het hart dat, mocht ik meer pijn of koorts krijgen of zieker zou worden, ik de huisartsenpost moest bellen. En dus ging ik weer een weekend tegemoet met pijn en zonder enig uitzicht op diagnose of herstel….
* Zaterdag 28 januari
Ik maar denken dat ik woensdag veel pijn had gehad, het was deze morgen nog veel erger! Ik kon niets, niets anders dan huilen, de pijn proberen weg te puffen en rond lopen in de hoop dat het minder zou worden. Lars besloot het niet langer aan te kunnen zien en belde de huisartsenpost, waar we na een stevig vragenvuur binnen een half uur terecht konden.
Een vriendelijke, redelijk op leeftijd zijnde, vrouwelijke huisarts riep me kort na binnenkomst. Ze hoorde het verhaal aan, onderzocht me grondig en kwam tot de conclusie dat ik een soepele buik had en niet acuut ziek oogde, waardoor insturen naar de spoed eisende hulp geen optie was. Ik kreeg weer nieuwe medicijnen. Medicijnen voor koliekpijn, want zo klonk het volgens haar, die ik naast de gisteren gekregen pijnstiller in moest nemen. De medicijnen waar mijn schoonmoeder, die mee was, tijdens het consult met de eigen huisarts vrijdag nog om gevraagd had, maar volgens de huisarts niets uit zouden halen. En nu kreeg ik ze alsnog! En dat zonder erom te vragen! Ik had besloten, mochten ze helpen mijn schoonmoeder voortaan met de titel “Dokter” aan te spreken! 😉
Nou die titel heeft ze te pakken hoor! Wat een wonder! Uiteraard heb ik nog steeds pijn, maar de scherpe kantjes zijn er echt wel vanaf! Ik heb weer de wil en de kracht om wat te doen, wat super goed voelt! Ik kan alleen echt nog niet veel. Tijdens het maken van mijn schriftelijke huiswerk voor mijn cursus werd ik na een half uurtje dan ook weer “terug gefloten” door heftige pijn. Een teken voor mij om weer even wat rustiger aan te doen. Zodra ik dan doe, wordt de pijn weer behapbaar. Ook merk je precies wanneer de medicijnen uitgewerkt raken, het onderdrukt dus goed en houd mij scherp om op tijd weer een nieuwe dosis medicijnen in te nemen.
Ook op zondag ging het nog steeds redelijk goed door de medicijnen. Zo lekker om weer wat vrijer te kunnen leven, in plaats van geleefd te worden!
Alle hoop is nu gevestigd op een telefoontje van de huisarts die ik vandaag ga krijgen met nieuwe en hopelijk snelle afspraken voor onderzoek en een diagnose gesprek met de MDL-arts.
Zodra ik meer weet over wat er aan de hand is, of als er ontwikkelingen zijn, horen jullie dat uiteraard weer! Wordt dus weer vervolgd!
Vanaf de bank wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de lieve reacties en berichtjes op de eerste berichtgeving omtrent het ziek zijn! -xxx-
