Een ode aan mijn nichtje *13-03-2007 – 13-03-2017*

Vandaag een wat zwaarder artikel dan jullie normaliter van mij gewend zijn.
Aangezien dit een persoonlijk blog is, waarin ik vertel over mijn leven, schrijf ik soms ook artikelen over de moeilijke momenten in mijn leven. Vandaag beleef ik zo’n moeilijk moment. Vandaag is het namelijk 10 jaar geleden dat mijn nichtje overleed. Helaas heeft mijn nichtje maar 6 jaar mogen worden. Vandaag schrijf ik een ode aan haar, omdat zij nooit vergeten mag worden!

Wat was ik trots op 09 juni 2000, mijn nichtje werd geboren! Ik weet het nog heel goed, ik was natuurlijk al wat ouder (13 jaar) en dan maak je het allemaal toch wat bewuster mee.
Mijn nichtje, oudste dochter van het 12 jaar jongere broertje van mijn vader, was echt mijn oogappeltje. Gek was ik op haar! Een heel mooi, tenger en lief hittepetitje. Stoer op zijn tijd en ze liet zeker het kaas niet van haar brood eten!

De meest in het geheugen liggende herinnering, zijn de zaterdagochtenden, waarop zij steevast de in het centrum van Dordrecht gelegen Kruidvat, waar ik een bijbaantje had vanaf mijn 15e, op zijn kop zette! Zodra zij binnen was, riep ze namelijk zo vaak en hard met haar schelle stemmetje; “Samantha, Samantha, Samantha”, dat iedereen direct wist dat ze weer van de partij was! Op een gegeven moment zorgde ik er maar voor dat ik iedere zaterdag rond de klokken van elf me voorin de winkel bevond, veel beter voor ieders oren en hart! 😉

Wat ik me verder nog goed herinner, is dat ze me echt als haar grote voorbeeld zag! Ze zei dan ook altijd; later als ik ook oud ben, wil ik er net zo uit zien als jij!
Helaas heeft ze nooit ouder mogen worden dan 6 jaar. En is ze op school nooit verder gekomen dan groep 3. Ze was maar wat trots op alles wat ze daar leerde en ging er ook met veel plezier naartoe.

Op die fatale dinsdag 13 maart 2007 ging ze ook “gewoon” naar school. Op der eigen fietsje, want ze was al “groot” en fietsen kon ze als de beste! Haar moeder achter haar met broertje van 2 achterop. 1 kruispunt verwijderd van school, ging het mis. Mijn nichtje verloor haar evenwicht en viel. De vrachtwagen die naast haar reed kon niet meer uitwijken. Onwerkelijk maar waar, ze was overleden…

’s Ochtends, toen mijn moeder vlakbij de plek des onheils aan het werk was en de sirenes had gehoord, had ze het er over met cliënt en aanwezige collega. De collega had namelijk een klein fietsje zien liggen. Ze spraken het nog uit; “het zou je kind maar wezen…”

Aan het einde van de ochtend, toen ik net op het punt stond om naar mijn werk in Nieuw-Lekkerland te gaan, waar ik werkte als doktersassistente in een huisartsenpraktijk, belde mijn tante. Ik nam op, maar ze vroeg naar mijn moeder. Terwijl mijn moeder de telefoon aannam bleef ik naar haar kijken, want het voelde niet goed, ik voelde dat er iets aan de hand was.
Snel wist ik dat ik gelijk had, toen mijn moeder hapte naar lucht en zocht naar woorden die er niet waren. Toen mijn moeder ophing, vertelde ze het gelijk aan mij. Ik heb vervolgend zo hard geschreeuwd en gehuild dat het huizen verderop gehoord werd. Dit kon niet waar zijn!

Het was wel waar en een hele moeilijke tijd brak aan. Een tijd van bij elkaar komen, herinneren en heel veel huilen. Een week na de fatale gebeurtenis vond de begrafenis plaats. Speels als mijn nichtje was, kon iedereen in en uit lopen en op zijn beurt afscheid van haar nemen. Er was geen echte ceremonie. Dat paste ook niet bij haar, mijn nichtje was een “spring in het veld” en stil zitten was niet aan haar besteed!
Uiteindelijk brachten we haar naar een prachtig plekje op de begraafplaats, waar ze voor altijd zou rusten…

Ieder jaar bezoek ik op 13 maart de plek van het ongeluk en leg ik er bloemen neer. Waar het in 2007 een ware bloemenzee betrof is de hoeveelheid met de jaren erna wat minder geworden. Maar zoals met zoveel dingen, gaat het hier niet op de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Het gaat erom dat er nog altijd heel veel mensen zijn bij wie ze in het hart zit en dat ze nooit vergeten mag en zal worden! ♥

Een vlinder van liefde,
weggevlogen heel onverwacht.
Je bent nu de mooiste ster,
en straalt dag en nacht.

Reacties

Reacties