Vanaf half september afgelopen jaar ben ik fanatiek aan de slag gegaan met mijn hardloop carrière. Ik schreef er al eens een artikel over, die je hier terug kunt lezen.
Ik liep op mijn toppen 3 á 4x per week, waarbij ik ongeveer 8 km per dag liep in een klein uurtje.
Op 12 januari kwam er echter een abrupt einde aan dit avontuur, door de buikklachten. Inmiddels krabbel ik langzaam op en probeer ik mijn conditie op peil te houden. Benieuwd hoe ik dat doe? Lees dan snel verder!
De eerste 6 weken dat de buikklachten aanwezig waren heb ik niets gekund. Ik lag op de bank met een kersenpittenkussen, bleef in de buurt van de wc en liep zuchtend rond om de pijn onder controle te houden.
De weken daarna kon ik door de nodige medicijnen wat meer en kreeg ik de pijn beter onder controle. Ik zat af en toe weer op de fiets of ik liep een stukje naar de plaatselijke supermarkt.
Ik merkte dat mijn conditie echt niet meer is wat het geweest was. Na een blokje om kwam ik echt versleten thuis! Het is onvoorstelbaar hoe snel je conditie af kan nemen! 😮
Ik bedacht een plan. Hardlopen was voorlopig geen optie, de wc was dan simpelweg te ver weg en de schokken en klappen die je lichaam opvangt bij het rennen zou niet veel goeds betekenen voor de pijn in mijn buik. Ik zou eigenlijk in huis moeten kunnen sporten…
Half maart viel ik “met mijn neus in de boter”! Ik zag namelijk een advertentie op een weggeefpagina op Facebook. Er boden mensen een crosstrainer aan, die gratis op te halen was in Dordrecht! Ik besloot niet eerst te overleggen met Lars, die op zijn werk zat, maar direct te reageren, voordat hij misschien al aan een ander vergeven was!
De crosstrainer werd voor me gereserveerd en vervolgens overlegde ik met Lars. Dit was een echt buitenkansje!
’s Avonds na een thuiswedstrijd van FC Dordrecht, haalde we het nog super mooi uitziende apparaat op. Na wat puzzelen, banken plat leggen en gevloek, kregen we hem in z’n geheel in de auto. Zo’n crosstrainer is in het echt toch altijd groter dan je denkt…. 😉
Thuis gekomen probeerde ik hem direct uit, het werkte allemaal nog helemaal goed en ik was er dan ook heel erg blij mee!
Lars zocht, materialistisch als hij soms is ingesteld, direct op hoeveel het ding normaal gesproken kost. Hij was nog te koop en wel voor €289,-! We hadden dus gewoon ff mooi bijna 300 euri’s in de zak gehouden, maar waren wel een super mooie crosstrainer rijker! 😀
Na het nodige opgeruimd te hebben, kon de crosstrainer na een klein weekje naar zijn nieuwe standplaats in de garage. Aangezien wij een volledig houten huis hebben en dus ook de vloer van hout is, hadden we al gemerkt dat het niet zo’n goed idee was om binnen te gaan trainen. Het apparaat trilt toch en toen ik mijn zeer geliefde Blond Amsterdam servies zag dansen door de kast, werd het echt hoogtijd een ander plekje te zoeken! 😉
In de garage gaat het prima, ik kan eventueel de deur open zetten voor wat frisse lucht en bij erg mooi weer verplaats ik het apparaat naar buiten. 🙂
Vergezeld door een muziekje op mijn telefoon, sta ik er zo een half uurtje op. Ideaal om mijn conditie weer wat bij te schaven!
Ik bouw het alleen wel langzaam op, want een work-out van een half uurtje levert al veel pijn op. Ik luister dus goed naar m’n lichaam en alleen als ik het vertrouw ga ik trainen. Vooraf plannen is er dus bijna niet bij.
Maar ook al zou ik willen hardlopen, voorlopig zit dat er niet in! Het is eigenlijk hilarisch waardoor dat voorlopig niet kan, ik heb er met de beoordelende arts in ieder geval een hoop lol om gehad!
Sinds een half jaar heb ik een bruin/ blauwe verkleuring op beide grote teennagels. De ene iets erger dan de andere. Aangezien de slippers en sandalen tijd er weer aan komt en ook doordat Lars vond dat ik er nu toch écht naar moest laten kijken, ging ik eind maart naar de huisarts.
Zij stuurde mij op haar beurt door naar de dermatoloog, omdat ze niet wist wat ze ermee aan moest. Het kon volgens haar van alles zijn en ze durfde zich niet aan een behandeling te wagen.
En zo kwam ik afgelopen woensdag 12 april terecht op het spreekuur van de dermatoloog.
Precies op de afgesproken tijd werd ik geroepen door de assistente, die me naar een kamer bracht en vroeg alvast mijn schoenen en sokken uit te doen.
Na een paar minuutjes kwam de vrolijke en jolige mannelijke dermatoloog binnen. Hij wierp een blik op mijn teennagels en riep direct; “Hardloper zeker”?, “3-4 keer per week”, “schoenen van een paar tientjes”, “en die zijn te klein!”.
De verkleuring van mijn nagels was dus een typisch hardlopers probleem! Doordat mijn schoenen blijkbaar iets te klein zijn, wordt bij iedere stap mijn nagel iets opgetild, waardoor die is gaan bloeden. Die verkleuring is dus bloed!
Ik lag helemaal in een deuk! Vooral door de jolige manier waarop de arts met me omging! Hij voegde aan het vorige betoog nog toe; “Je hoef je echt niet te schamen hoor meid! 9 van de 10 mensen met dit probleem dragen te kleine schoenen!”
Best “leuk” om te weten dat ik in ieder geval niet de enige ben…. 😉
Hij raadde me aan om mijn nagels kort te houden, een foto te maken van de verkleuringen en die iedere maand te vergelijken met hoe het er in het echt uitziet. De verkleuring moet er vanzelf uitgroeien. Om het niet aan te blijven wakkeren mag ik voorlopig dus niet hardlopen, of in ieder geval niet met mijn huidige schoenen!
Ook adviseerde hij me om, als ik het hardlopen weer op wilde pakken, nieuwe hardloopschoenen aan te laten meten, zodat dit probleem zich niet meer voor kan doen.
Voorlopig zit hardlopen er dus even niet in. Gelukkig kan ik wel aan mijn conditie werken door middel van de crosstrainer, of een stukje te gaan fietsen of wandelen. Want toch hoop ik oooooooit nog eens een marathon te lopen! 🙂