Foto 11 alweer vandaag, wat gaat dat hard!
Vandaag een plaatje uit de prille verkeringsjaren! Deze foto is namelijk ruim 8 jaar oud en stamt van 22 februari 2009. Benieuwd naar het verhaal erachter? Lees dan snel verder!
Zoals jullie kunnen zien, is deze foto genomen in een bus. En wel in een bus onderweg naar Duitsland! Het plaatsje is me helaas ontschoten, maar vaststaat dat dit ritje ons naar Duitsland voer. We traden namelijk jaarlijks met carnaval op de zondag en dinsdag met Sandido op in Duitsland. In een mega stoet met meerdere bands uit binnen- en buitenland liepen we een grote afstand, struikelend over de gegooide augurken of de uitwerpselen van de paarden die eerder in de optocht liepen…
Zoals al eerder genoemd, hebben Lars en ik elkaar leren kennen bij Sandido. Ik werd in september 2007 lid van deze showband, waar Lars al sinds zijn jeugd rond loopt. In aanloop naar mijn eerste show op konininnedag 2008 sloeg de vonk over. En toen ik het zelfs in mijn hoofd haalde om vanuit Dordrecht een keer samen met Lars naar Ambacht (waar de showband gevestigd is) te gaan fietsen, werd ook bij mijn ouders duidelijk dat ik écht serieus “in love” was. Ik had namelijk in die tijd echt een hekel aan fietsen… 😉
Op 2 mei 2008 was het echt “aan” en vanaf die tijd vormen Lars en ik een setje. De zoveelste die Sandido heeft voortgebracht!
Weer even terug naar Duitsland. Want wat was het altijd gaaf! Je was gebroken en gesloopt en op woensdag kon je de trap niet meer af, laat staan op, maar het was het zo waard! Met een bus vol leden, begeleiders, toeschouwers en tientallen koelboxen reden we altijd extreem vroeg weg bij het club gebouw. Waardoor we halverwege de ochtend aankwamen in een sporthal of andere grote zaal waar we ons met al die andere bands omkleedden en klaarmaakten voor de optocht.
Tijdens die optocht gebeurde de raarste dingen. Zo vertelde ik al eerder over de gegooide augurken, maar ook de vreemd verkleedde mensen langs de kant van de weg maakte grote indruk! Er werd dan ook lang nagepraat over mensen als benzinepomp, prei, barbapapa of het gezin aardbei, inclusief baby met rood gespikkeld pakje en plukje groen op het hoofd…
Ook hebben we een keer tot onze enkels in de sneeuw gelopen, wat erg koud en extra vermoeiend was.
Steevast liep je aan het einde van elke optocht wat hoger. Door alle gegooide confetti had je namelijk gegarandeerde plateauzolen. Dit zat zo vast dat je het er echt met een plamuurmes onder vandaan moest bikken! 😮
Na een uren durend optreden maakten we ons moe maar voldaan aan het begin van de avond op voor de terugrit naar Ambacht. Onderweg stopten we altijd bij de McDonald’s om een hapje te eten. Ook hier hadden we vaak de grootste lol.
In de bus was het altijd een vrolijke boel! Zo werd er hard meegezongen met de meest schunnige liedjes, deden de meegenomen trommels drop en snoep hun ronde en was de chauffeur meestal wel in voor “een rondje van de zaak” op de laatste rotonde voor het clubgebouw.
Door onze liefde die bij Sandido is ontstaan, heb ik er ook zeer waardevolle herinneringen aan. Zonder onze ontmoeting daar in 2017, zouden we 10 jaar later niet voor het altaar hebben gestaan! ♥
