Daar ben ik weer, terug van weggeweest, na een plotselinge gedwongen schrijfstop!
Vandaag vertel ik jullie alles over hoe deze schrijfstop tot stand is gekomen, oftewel mijn skeeler ongeluk op 18 juli. Er is hier en daar al een fotootje over verschenen en is ook al het een en ander over geschreven, maar vandaag publiceer ik het enige echte kloppende verhaal. Benieuwd wat er zich precies die 18e juli rond 14.00uur heeft afgespeeld? Lees dan snel verder!
Ik zat niet lekker in m’n vel. We hadden het druk. De agenda’s stonden vol met bruiloftsgerelateerde afspraken en daarbij behorende to do’s.
“Morgen wordt het mooi weer, ga anders weer eens een eindje skeeleren, lekker je hoofd leeg maken”, aldus Lars op maandag de 17e.
En zo geschiedde! Rond 13.45uur stapte ik vol goede moed de drempel van ons woonhuis over, om buiten op het stoepje mijn skeelers aan te trekken en in de rijkelijk schijnende zon een mooi 1 uur durend rondje te rijden.
Ik reed richting het viaduct over de A16, waarna ik het fietspad richting Rotterdam zou volgen om vervolgens de Achter Ambachtse weg op te gaan en via die kant Ambacht weer in te rijden. Na tien minuten ging het echter al mis! En goed ook! Ik reed het viaduct over, wat behoorlijk afloopt en kon niet remmen! Wat ik ook deed, ik leek voortdurend harder te gaan in plaats van zachter! Ik raakte in paniek, gooide nog een paar keer goed mijn rechter schoen naar achteren, maar remmen, ho maar! Ik moest iets doen! Ik naderde snel de afrit, binnen een fractie van een paar seconden zou ik of veilig de afrit over steken of ik zou onder of bovenop een auto terecht komen. Nu handelen! Ik besloot mezelf te laten vallen. Ik mikte op het gras. En daar lag ik, plat tegen het asfalt. Ik proefde bloed. Een bloedneus? Mijn mond kapot? Ik probeerde te gaan zitten en te beseffen wat er zojuist gebeurt was. Eerst mijn bril maar eens pakken, voordat er iemand overheen zou rijden. Die leek gelukkig onbeschadigd. 🙂 Wat was er gebeurt? Ik had in die korte tijd dat ik besefte dat het wel eens heel slecht af kon lopen, mijn leven aan mij voorbij zien schieten; mijn ouders, mijn zus, Lars. Zou er nog wel een bruiloft gevierd kunnen worden over 2,5 maand?
Ik begon te huilen. Ik zat nog steeds op de grond. Ik leefde nog, maar het zag er niet goed uit. Mijn rechter been en arm zaten behoorlijk onder het bloed en ik proefde het nog steeds. Naar mijn idee lag echt heel m’n gezicht open….
1 ding was duidelijk, ik ging niet meer terug op die rotdingen. Dat kon ook niet, ik was echt gewond! In een opwelling besloot ik Lars te bellen. Achteraf was dat natuurlijk niet zo handig. Hij kon niets vanaf zijn werk in Rotterdam. Ook was ik zo in paniek, dat Lars er totaal geen benul van had wat er gebeurt was en waar. Hij vroeg of ik pijn had, ik wist het niet. Ik wist niets meer…. We hingen maar op. Ik zou zijn moeder wel bellen, die was als het goed was thuis.
En dus belde ik mijn schoonmoeder; direct de voice-mail. Ik belde Lars zijn tante Sofia; die was zojuist gestart met een high tea in Dordrecht. Zij besloot Lars z’n andere tante Marjon te bellen. Zij stond op het punt met haar moeder naar het ziekenhuis te gaan en dus kwam Lars zijn oom Wim. Ik was zo blij! Langzaam krabbelde ik op. Er reden, fietsten en liepen af en aan mensen langs me heen, niemand deed iets! Ze vroegen niet hoe het met me ging, of dat ze iets voor me konden doen! En dat terwijl ik helemaal onder het bloed zat! 😮
Al snel zag ik een busje met zijn knipperlicht naar rechts aan komen rijden. Dat moest Wim zijn! Hij reed een stukje het gras op en zette zijn bus neer op het fietspad. Ik zag dat hij schrok. En alhoewel ik als eerste wilde weten of dit, wijzend op mijn gezicht, over 2,5 maand weg zou zijn, moest ik van hem gelijk mijn mond open doen. Gelukkig zag mijn gebit er nog helemaal goed uit, er was niets afgebroken. De binnenkant van mijn lip was wel flink beschadigd, waarschijnlijk was er toch een tand doorheen gegaan.
Hij stelde me gerust, trok mijn skeelers uit en hielp mij de bijrijderkant van de bus in. Intussen was mijn schoonmoeder ook op de hoogte. Zij wachtte Wim en mij op bij ons woonhuis, met in haar handen een heuse verbandkoffer!
Ik werd op een stoel aan de eettafel gepland. Vakkundig maakte Wim mijn knie schoon, terwijl mijn schoonmoeder aan de slag ging met mijn elleboog. Ik was nog steeds met stomheid geslagen en beleefde alles nog steeds lichtelijk in een roes. Ik gaf antwoord als ze wat vroegen, maar zo stil als ik toen was, was ik niet vaak….
Toen ook mijn gezicht was schoon gemaakt, besloot Wim weg te gaan. Ik bedankte hem hartelijk. Mijn schoonmoeder zette ondertussen een kopje thee. Ik kreeg ondertussen steeds meer pijn. Sowieso deden de schaafplekken behoorlijk zeer, maar ook mijn schouder voelde niet goed, ik wist gewoon niet hoe ik hem moest houden.
Die schouder zat me niet lekker. Ik besprak het met mijn schoonmoeder, zij adviseerde me de huisarts te bellen. En alsof de duvel er mee speelt, was de huisarts op vakantie en de praktijk van de vervangende arts die middag gesloten. Dan maar de spoedlijn, er moest immers direct actie ondernomen worden, als het gebroken zou zijn!
Binnen tien minuten zaten we in de spreekkamer van de vervangend huisarts. Hij vroeg me wat bewegingen te maken, maakte mijn wonden nog een keer extra met Betadine schoon en checkte mijn tetanus bescherming, die gelukkig nog optimaal was. Hij besloot dat ik een foto moest laten maken, hij was namelijk bang voor een scheurtje in mijn pees.
We reden direct naar het ziekenhuis, waar ik al snel aan de beurt was. Na een tijdje wachten werd de uitslag medegedeeld; Geen breuken of scheuren, dus waarschijnlijk een zware kneuzing van m’n schouder. Ik moest 2 dagen complete rust nemen door middel van een sling en moest hem daarna door middel van verschillende oefeningen weer gaan gebruiken om vast zitten te voorkomen.
Overal waar ik me bevond, was ik overigens een wandelende bezienswaardigheid! De mensen keken hun ogen uit door mijn gehavende gezicht, knie en ellebooog! 😉
Thuis gekomen, besloot ik mijn ouders en vervolgens andere familie en vrienden op de hoogte te brengen. ‘S avonds na het eten stonden gelijk mijn ouders en zus voor de deur met een schitterende bos bloemen! Ondanks dat ze al foto’s hadden gezien, schrokken ze zich rot! Mijn vader schoot er zelfs van vol… 🙁
De volgende dag was een drama! Ik werd echt wakker als een wrak! Wat had ik een pijn zeg! Sowieso had ik amper geslapen en was de enige zo min mogelijk pijnlijke houding op mijn linker zij, met een kussen onder mijn rechterarm. Het waren echt hazenslaapjes geweest die nacht en om 06.00uur, toen Lars eruit moest, was ook ik klaar wakker. Lars schrok van m’n gezicht, het was helemaal opgezet! Ook ik keek liever naar de spiegel. Aangezien ik al niet heel zeker ben van mijn voorkomen, voelde ik me nu toch echt heel mismaakt… 🙁
Eenmaal beneden, was ik echter op mezelf aangewezen. Continue werd ik herinnert aan wat er een dag eerder gebeurt was; rot schouder! Ik besloot na een paar uur pijnlijden de vervangend huisarts weer te bellen, want dit kon zo niet langer! En afgezien van de pijn, leidde het slaaptekort ook nog eens tot toenemende psychische klachten. De assistente was heel alert en merkte op, dat ze het knap vond dat ik aan de bel trok. Aangezien het heel lastig was om iets pijnstillends voor te schrijven, omdat ik natuurlijk nog steeds met m’n buik loop te rommelen, maar ik ook weinig mag in combinatie met mijn psychische medicijnen, besloot ze me op het telefonisch spreekuur te zetten. De huisarts belde me tussen de middag en ’s middags kon ik de pijnstillers al ophalen! De huisarts had gekozen voor een licht morfinepreparaat.
Toen ik het ’s middags samen met Lars zijn tante, die gezellig een bakje thee bij me kwam doen, ging ophalen en innam, merkte ik na een half uur al verbetering! Wat een verademing! 🙂
De nachten erna sliep ik door de combinatie van Morfine, Paracetamol en mijn eigen psychische medicatie, als een blok. Echt heerlijk om even bij te tanken! 🙂 Uiteraard was het door de gedwongen houding, nog steeds niet als vanouds, maar in ieder geval een stuk beter dan die eerste nacht!
Mijn gezicht nam weer normale proporties aan en de korsten werden steeds donkerder en dikker, Iets minder charmant was dat de bloeduitstorting naar buiten begon uit te slaan, waardoor er zich een snor van blauwe plekken vormde en ook mijn lip aan 1 kant zwart werd….
In de loop van de eerste week begonnen voorzichtig de eerste korstjes af te brokkelen. In mijn gezicht ging het helemaal heel snel! Want 4 dagen na het ongeluk viel de korst bij mijn lip eraf en een dag later, onder de douche, verloor ik bijna alle korsten van mijn neus!
Qua litteken moet je echt een loep gebruiken om nog wat te zien! Het is echt mega mooi geheeld! En zo snel!!! 😀
Aangezien het afvallen van de korsten sneller ging dan verwacht, had ik nog helemaal niet de tijd gehad om een goede litteken crème te kopen in de apotheek. Dat werd nu echt hoog tijd! Samen met mijn schoonmoeder ging ik naar de plaatselijke apotheek en liet mij goed adviseren. Ik kreeg iets voor de nog bestaande korsten op mijn knie en elleboog, en iets om de laatste kleine oneffenheidjes weg te werken op mijn neus, lip en kin.
Een dag later was het resultaat van de speciale siliconengel voor de korsten al goed te zien! Vliegensvlug brokkelden er kleine stukjes af! 🙂
In de loop van de tweede week besloot ik na overleg een afspraak te maken met de fysiotherapeut. Ik werd erg onzeker van alle meningen wat betreft mijn schouder en wilde graag advies van een professional. Is wat ik voel normaal, is het omdat mijn schouder vastzit, of doe ik teveel en is het overbelasting?
Ik kon gelukkig heel snel terecht en zo zat ik 8 dagen na mijn ongeluksdag tegenover de fysiotherapeut. Hij concludeerde dat wat ik voelde kwam doordat ik teveel deed, gaf me oefeningen die ik ieder uur moest doen en adviseerde mij mijn sling te dragen buitenshuis, om zo de “klappen” van het autorijden of lopen op te vangen en andere mensen uit de buurt van mijn schouder te houden, doordat ze zagen dat er iets aan de hand was. Buiten de oefeningen om mocht ik mijn schouder minimaal tot niet belasten en moest ik alles met mijn linkerarm doen.
Het zal jullie niet verbazen dat ik het bovenstaande erg serieus nam en dat er dus ieder uur een wekker afging, die precies aangaf welke oefening ik moest doen.
Ondertussen ging het met de korsten wonderbaarlijk goed! Er vielen deze week echt grote stukken tegelijk af met als resultaat dat er precies na 2 weken geen korst meer opzat! 😀
Zoals jullie kunnen zien, zag het er toen nog wel grillig uit allemaal, maar ik smeerde ondertussen rustig door, soms wel 4-5 keer per dag!
Ook in de derde week stond er weer een bezoekje aan de fysiotherapeut gepland.
De therapeut was erg tevreden! Het bereik van mijn schouder was al een stuk groter dan de week ervoor, wat wil zeggen dat ik een stuk meer toeliet, zonder pijn te ervaren. 🙂 Na heel wat oefenen en “gerommel”, werd mijn schouder ingetapet, wat zorgde voor nog meer bewegingsvrijheid! 🙂 Ik kreeg weer oefeningen mee voor thuis, dit maal een liggende oefening die ik uit moest voeren zodra ik wakker was en voordat ik ging slapen en een oefening die ik 3x per dag moest doen. Ook hoefde ik mijn sling niet meer om! Alleen bij lange autoritten of als ik mij in een extreem druk gezelschap zou bevinden was het nog nodig.
De therapeut koos gelukkig voor een lekker onopvallend kleurtje tape, hij vond deze kleur namelijk wel bij me passen… 😉
De avond na het fysiotherapie bezoek had ik ongelofelijk veel pijn, ik wist echt niet wat ik met m’n schouder aanmoest!
Na een ongelofelijk slecht nacht, waarbij ik ondanks alle medicatie tot 02.00uur wakker had gelegen, besloot ik te bellen met mijn therapeut. Hij concludeerde dat het waarschijnlijk spierpijn was doordat hij wel heel intensief met m’n schouder in de weer was geweest de dag ervoor. Ik moest mijn oefeningen even laten voor wat het was, stipt mijn medicijnen innemen en zo nodig een warm kersenpittenkussen op mijn schouder leggen.
Gelukkig ging het de dagen erna steeds weer iets beter en nam de pijn weer normale proporties aan. 🙂 Ook qua littekens gaat het de goede kant op! Ik smeer me rot, probeer er vanaf te blijven, ondanks dat het af en toe in brand lijkt te staan van de jeuk en ga er voorzichtig mee om.
Zo, dit was het dan, mijn eerste artikel, na 2 artikelloze weken. En alhoewel ik dit artikel in behoorlijk wat etappes heb geschreven, voelt het heel goed weer te kunnen bloggen! 🙂
Ik hoop dat het qua schouder alleen nog maar in een stijgende lijn zal gaan en jullie dus vanaf nu weer iedere maandag en donderdag te kunnen verblijden met een gloednieuw artikel.
Als afsluiting, wil ik jullie via deze weg nogmaals heel erg bedanken voor alle lieve en begripvolle reacties naar aanleiding van mijn ongeluk en het uitblijven van artikelen! ♥
