En dan is het moment echt aangebroken, het moment van het laatste “aftel artikel”! In dit laatste artikel een hele belangrijke foto, een foto van een moment, waardoor deze rubriek tot stand is gekomen. Benieuwd naar mijn verhaal achter foto 19 in “the wedding countdown”? Lees dan snel verder!
Ik schreef het net al, zonder het moment op deze foto, had deze rubriek er nooit gekomen. Tenminste, zeg nooit nooit, maar in ieder geval niet op dit moment. 😉
Deze foto is gemaakt op 22 mei 2015 en in tegenstelling tot wat iedereen denkt dus niet op 21 mei. Het officiële moment was namelijk wel op 21 mei, maar aangezien Lars alle aandacht voor mij wilde hebben en niet met zijn camera bezig wilde zijn, hebben we de dag erna de foto pas gemaakt. Op deze foto waren we dus al 1 dag verloofd en doen we gewoon net alsof! 😉
Op 21 mei 2015 ben ik dus ten huwelijk gevraagd. Dat moment, inclusief de zelfde kleding en haardracht, zie je hier op deze foto. Een heel bijzonder moment, aangezien ik het echt niet had verwacht!
Zoals jullie weten was ik op dat moment nog geen 2 maanden ontslagen van een 4 maanden lange opname. Een tijd waarbij ik hele moeilijk momenten heb doorgemaakt. Momenten waarop ik twijfelde aan alles, waarop ik me afvroeg of er nog wel iets was om voor te leven en een tijd waarin ik heel hard heb moeten vechten om mezelf te blijven herkennen.
Ook een tijd waarin Lars me altijd heeft gesteund, waarin hij zorgde dat er elk bezoekmoment iemand bij me was en er alles aan deed om mij te laten voelen dat ik het waard was om op deze wereld te zijn.
Ik heb veel gezien die 4 maanden. Relaties die uit elkaar spatten, partners die met hun handen in het haar zaten en families die besloten afstand te nemen van hun dierbare.
Ook ik was altijd bang voor 1 van die scenario’s, ik had namelijk niets te bieden; geen liefde, geen zorg, geen geborgenheid. En toch bleef iedereen komen en me bezoeken. Met Lars voorop, die ook nog zijn werk had en een huishouden runde in zijn eentje.
Tijdens dat moment die 21e van mei 2015 vertelde Lars waarom hij daar zat, op 1 knie en met een doosje met een hele mooie ring in zijn handen. Hij had beseft dat hij mij nooit meer kwijt wilde en dat wij alles aan konden, ook eventuele hele moeilijke dingen die nog zouden komen, het zou immers nooit meer zo moeilijk worden als dat half jaar ervoor.
Hij heeft nog veel meer gezegd, maar de precieze woorden weet ik echt niet meer. Wel weet ik dat het een heel intiem en mooi moment was daar op die stijger in de zee op ons geliefde vakantieadres. En dat er van alles door me heen ging; was dit echt?! Ik kon het niet geloven! Toen hij uiteindelijk DE vraag stelde, riep ik alleen maar heel hard; “Ik wil m’n moeder bellen!” Toen Lars vervolgens opmerkte dat hij geen antwoord had gehad, antwoordde ik alsnog volmondig “JA”.
Na al onze dierbaren op de hoogte te hebben gebracht, zijn we vervolgens naar de Skyclub gegaan, om onder het genot van een drankje even bij te kunnen komen.
We bedachten ons of we verloofd waren en nadat we dat opgezocht hadden, kwamen we tot de conclusie dat dat inderdaad het geval was. 😉 Vervolgens vonden we dat we in ieder geval vast iets van een richtdatum moesten bedenken, want die datum was toch wel een “hot item” tijdens de telefoongesprekken. We kwamen al snel op 2017 en vervolgens allebei tegelijk met de mooie datum 07-10-17. En nu is het over 2 dagen zover! Ik kan het me nog steeds niet voorstellen dat het nu echt bijna zover is! Wel zijn we er meer dan klaar voor, dus ik zeg; “weergoden doe je best en kom maar op mooiste dag van ons leven!” ♥
