Vandaag weer een nieuw artikel over onze grote dag! Deze blog vertelt het verhaal over wat er op onze bruiloftsdag gebeurde tussen 14.00- en 16.00uur. En aangezien de ceremonie om 15.00uur begon, staat dat het meest centraal in dit artikel!
Benieuwd naar dit onderdeel waar de liefde van afspatte? Lees dan snel verder!
Afgelopen donderdag schreef ik onder andere over onze eerste ontmoeting en de fotoshoot. Ik eindigde met het feit dat naar het toilet gaan terwijl je een trouwjurk aan hebt nog niet zo makkelijk is en dat Manon mijn paniek weer iets weg nam door mijn schoonouders en zwager uit de zaal te “ontvoeren”. Vanaf dat moment gaat het verslag nu verder…
Het was al over 14.00uur toen ik van de wc afkwam. En terwijl het oorspronkelijk de bedoeling was dat we heel relaxt van 13.30uur tot 14.30uur zouden lunchen met onze ceremoniemeesters en video- en fotograven, zat dat er door een eerder genoemde openstaande brug niet in. En doordat er ook al mensen binnen kwamen, sneakten Lars, ik en Manon naar ons “terug-trek-hok” en lieten we onze lunch bezorgen door Kevin. Echt genieten van onze broodjes en thee en koffie deden we niet. Lars zat zichzelf heel erg in de weg doordat hij last had van z’n buik en ik kreeg ook echt geen hap door m’n keel, wat doen zenuwen toch gekke dingen met je…
Na een bezoekje van mijn vader, Lars zijn moeder en de ambtenaar en een fris laagje lipstick, deodorant en parfum, was het zover! Het was 15.00uur, iedereen was binnen, dus de ceremonie kon beginnen!
Ik pepte Lars, die er steeds beroerder uit ging zien, nog wat op, zei hem te gaan genieten en gaf hem een laatste zoen.
En terwijl Lars daar klaar stond bovenaan de trap, startte de muziek. Guus Meeuwis met eindeloos schalde door de speakers. Ik stond ondertussen helemaal emotioneel te wezen, zelfs terwijl ik er niets van zag!
En na het seintje van mijn vader was het mijn beurt! Ik wachtte tot de muziek startte en liep toen richting de trap. Onder de klanken van Ilse Delange’s “You are the dream”, liep ik, onder een luid ohhhhh en applaus van alle aanwezige gasten, zo mooi mogelijk en glimmend van trots van de trap en later nog glimmender aan de arm van m’n vader richting Lars. ♥
En toen begon de ceremonie! Onze geweldig lieve ambtenaar Marry van’t Zelfde opende met het feit dat we er beiden prachtig uit zagen en heette de ouders, broer, zus en opa’s en oma’s van harte welkom.
Vervolgens vertelde ze in geuren en kleuren “ons verhaal” van ontmoeting tot het huidige moment. We hebben gelachen om het Sandido verhaal en dat ik van Dordrecht naar Ambacht ging fietsen om indruk te maken op Lars, terwijl ik bij wijze van spreken de hond nog uit ging laten met de auto. Ook moesten we hard lachen om het feit dat Lars heel romantisch vroeg of wij nu eigenlijk verkering hadden, door mij een smsje te sturen.
Maar we werden ook emotioneel om het verhaal over de mindere tijden en dat wij het echte voorbeeld zijn van het feit dat echte liefde alles overwint.
Na deze mooie momenten met een lach en een traan, mochten we gaan staan en elkaar de rechter hand geven, het was tijd voor onze geloften!
Ik begon en vertelde onder andere over onze komische eerste ontmoeting en de moeite die ik heb moeten doen om Lars voor me te winnen. Ook vertelde ik Lars dat ik heel graag oud met hem wil worden, omdat hij een deel van me is. Het deel dat er altijd voor me is, die mij respecteert zoals ik ben en die er voor zorgde dat ik weer wat vond wat het waard was om voor te leven, terwijl mijn deel eigenlijk niet meer verder wilde. Ook was er nog plaats voor een komische noot, dus vertelde ik dat ik hoop tot in den treure het slachtoffer te zijn van zijn flauwe grapjes, nog heel vaak getuige hoop te zijn als hij wéér de verkeerde tekst meezingt op de radio en dat we samen nog heel vaak zo hard moeten lachen dat we er buikpijn van krijgen. Ook roemde ik zijn fantastische familie- en vriendenkring die mij net zo in hun harten hebben gesloten als Lars dat heeft gedaan. Ik eindigde met de zin; “Lieverd, de afgelopen 10 jaar waren meer regen dan zonneschijn, daarom spreek ik vanaf deze plek met je af dat wij vanaf nu voor altijd het stralende middelpunt zullen zijn, ik hou van je.”
Na een liefdevolle zoen en een paar keer diep ademhalen om de tranen weg te slikken, was ik klaar voor Lars zijn betoog.
Lars vertelde allereerst over het feit hoe moeilijk het was om iets op papier te zetten en dat het onmogelijk was om in een paar minuten te vertellen wat ik voor hem beteken. Vervolgens kwam er een waterval aan mooie woorden, over dat ik zijn maatje, klankbord en steun en toeverlaat ben, maar bovenal zijn beste vriendin. Ook roemde hij mij om mijn zorgzaamheid en behulpzaamheid en benoemde hij dat er zoals mij maar weinig zijn.
Vervolgens lagen de mensen in de zaal en ik krom van het lachen toen Lars mij ging beloven dat hij zelfs nog van me zou houden als ik nog 60 shirtjes of blousejes zou kopen die moeilijk te strijken zijn, of nog 60 Blond Amsterdam spulletjes zou kopen waar we eigenlijk al geen plek meer voor hebben. En zélfs, ja zelfs als ik mijn koude handen weer ineens tegen hem aan zou drukken met de tekst; “Ik heb koude handen joh, moet je voelen”, zelfs dan zal hij nog van me houden en me met respect behandelen.
Hij eindigde met een rits beloftes, waarvan de laatste was, dat hij beloofde nooit meer de deur uit te gaan zonder mij een zoen te geven. ♥
Na dit zeer persoonlijke en emotionele moment, was het tijd om echt JA tegen elkaar te gaan zeggen! Lars en ik stamelden nog wat tegen elkaar over dat de ander toch écht de mooiste gelofte had, maar toen nam onze ambtenaar het woord weer over. We hielden elkaars handen stevig vast en zeiden beiden met een grote glimlach op ons gezicht volmondig JA tegen elkaar. ♥
Hierna was het moment om elkaar, volgens de ambtenaar, op gepaste wijze te feliciteren, wat natuurlijk weer zorgde voor een lachsalvo!
Toen wij uitgekust en de gasten uitgeklapt waren, vroeg ze, na een betoog over dat we onze liefde bezegelen met het wisselen van ringen en dat we de tatoeage voor onze zelf houden 😉 , onze ceremoniemeester Kevin naar voren, die van ons deze eer had gekregen.
Kevin gaf glimmend van trots ons de ringen, die we met wat moeite, en daardoor met een lach omdat ze “niet meer paste”, bij elkaar omschoven.
Toen was het tijd om de aktes te tekenen! Terwijl het nummer van onze trouwkaart, simpelweg gelukkig zijn, werd afgespeeld, tekenden na ons, mijn moeder, mijn zus, Lars zijn vader, Lars zijn broertje en de ambtenaar.
Vervolgens eindigde de ambtenaar met het benoemen van het belang van de getuigen en waarom we hen gekozen hadden, wat ook weer zorgde voor een lach en een traan. Ze sloot af met een prachtig gedicht.
En toen was het echt tijd om door iedereen gefeliciteerd te worden! ♥
Uiteraard zat onze dag er na de mooie, emotionele en vooral liefdevolle ceremonie nog niet op! Hoe onze dag verder verliep, dat lees je de volgende keer!
Wat geef je een mooi verslag van jullie ‘down’s’ maar vooral ‘up’s’ van deze memorabele dag zeg!
Nu het vervolg nog..