Afgelopen 12 januari had ik de eer een jaar buikklachten te mogen hebben. Afgezien van het feit dat ik liever iets anders had “gevierd”, wordt ik er ook gewoon heel boos en verdrietig, maar vooral onzeker van. Inmiddels hebben we hoogstwaarschijnlijk het lek wel boven. Ben je benieuwd naar de stand van zaken? Lees dan zeker even verder!
Mijn laatste “ziek zijn- bericht” dateert van eind september. Ik vertelde over het opnieuw de kop opsteken van de klachten en dat de MDL arts graag een nieuwe scopie wilde. Ik sloot af met het gegeven dat we deze scopie uit stelde tot na de bruiloft, dat ik door gestuurd werd naar het bekkenbodem centrum en dat ik in november weer een afspraak had met de MDL arts. Vanaf hier gaat het verslag nu verder.
Ook de tijd na de bruiloft en op de huwelijksreis was het pappen en nathouden. Ik had hele goede, maar ook zeker hele slechte dagen. Ik genoot uiteraard van de goede en paste me aan bij de slechte. Wat een verademing was het dan ook toen ik een paar afspraken bij de bekkenbodem fysiotherapeut had gehad! Na een lichamelijk onderzoek werd er een overactieve bekkenbodem ontdekt, wat hoogstwaarschijnlijk de reden was voor de pijn, de loze aandrang en de vele toiletbezoeken, doordat deze spier continue aan het werk is. De fysiotherapeut gaf me daarom ademhaling- en ontspanningsoefeningen, wat er na een paar weken voor zorgde dat er steeds minder slechte dagen waren per week! 🙂
En dat terwijl ik echt totaal geen vertrouwen had in deze doorverwijzing! Ik dacht dat de MDL arts het gewoon niet meer wist en dit als laatste strohalm zag ofzo. Het bleek een waar schot in de roos!
Eind november had ik de afspraak met de MDL arts. Ik vertelde over de goede resultaten en over de oefeningen. Ook de arts was op haar beurt erg blij met dit goede resultaat. Wel stelde zij, aangezien ik nog steeds niet zonder zetpillen kon, wederom een scopie voor om de stand van zaken van binnen te bekijken. Het zou dit keer gaan om een sigmoïdoscopie, waarbij ze in tegenstelling tot de vorige keer niet de gehele dikke darm, maar enkel het laatste deel zouden bekijken.
De afspraak voor de scopie kwam terecht op 29 december, de laatste werkdag van het oude jaar. Niet een geheel prettige datum, maar het moest. Doordat de afspraak al om 09.15uur gepland stond, had ik een goede 2 dagen om bij te komen voordat onze families bij ons thuis oud en nieuw zouden komen vieren.
In de weken naar de scopie toe ging ik ondertussen vrolijk door met mijn oefeningen. Het gaf me zo ontzettend veel rust, echt mega fijn! 🙂 Er stonden in die maand nog een aantal afspraken gepland bij de fysiotherapeut, waarbij zij steevast met de vraag begon, welk cijfer ik mijn klachten op dat moment zou geven. En terwijl ik het fysiotherapieavontuur begon met een 8, zat ik de laatste afspraak voor de scopie toch echt op een 2! 🙂
Op 29 december was het over! De nog altijd gevreesde scopie stond op het programma! De dag ervoor had ik al behoorlijk afgezien met de voorbereidingen. Dit was mijns inziens dan ook echt pittiger dan de vorige keer… Na een vrij rustige nacht, zette ik een uur voor vertrek een klysma, waardoor ik helemaal schoon en klaar was voor de scopie.
Van het onderzoek zelf, weet ik net als de vorige keer, weinig. Ik kreeg voor zowel mijn rust als dat van de arts een roesje en hierdoor heb je nu eenmaal kortdurend geheugenverlies. Wel weet ik nog dat ik weer aan heel wat toeters en bellen lag en dat Lars vrij snel bij me was na het onderzoek, wat heel fijn was. Ook kregen we toen een voorlopige uitslag te horen; er was op het eerste oog niets bijzonders waargenomen.
De dagen na de scopie had ik, net als de vorige keer, veel last van buikkrampen, waarschijnlijk door de ingespoten lucht. Gelukkig ging dit na een dag of 2 al beter. Wel kwam er helaas wat voor in de plaats. Mijn klachten, die zo goed weg waren door de oefeningen, waren in alle hevigheid terug… 🙁 Na een week besloot ik de bekkenbodem fysiotherapeut te bellen voor advies. Zij maakte op haar beurt een spoedafspraak, voor de week erop. Daar constateerde zij een erg gezwollen en gespannen buik die erg van streek was. Waarschijnlijk was het “gerommel” met de scopie hier de oorzaak van. Ik kreeg extra oefeningen die ik vaker moest doen, in de hoop dat het dan weer snel rustig zou worden.
Op 17 januari werd ik door de MDL arts gebeld met de uitslag van de scopie. In tegenstelling tot de vorige keer was ik helemaal schoon. Er waren geen ontstekingen meer te zien! 🙂 Ik vertelde op mijn beurt over de toename van klachten na de scopie, wat ook zij de schuld gaf aan het “gerommel”. Op het moment van bellen waren de klachten overigens alweer flink terug gelopen.
De arts adviseerde mij, aangezien er geen ontsteking meer is, te stoppen met de zetpillen om uit te testen wat dit met mijn lichaam doet. Ik zou dan op geleide van de klachten af en toe nog een zetpil mogen zetten, maar het liefst had ze me er helemaal vanaf.
We maakten over 6 weken een nieuwe afspraak voor een telefonisch consult.
Inmiddels ben ik een klein weekje gestopt met de zetpillen en waar het de eerste dagen wonderbaarlijk goed ging, heb ik nu sinds 2 dagen toch weer wat pijn en breng ik veel tijd door op het toilet. Ik heb besloten het nog even aan te kijken en anders uit te testen wat het doet als ik een zetpil zet. De oefeningen geven gelukkig iets verlichting op de pijnlijke momenten, ik kan daardoor dus gewoon mijn dagelijkse bezigheden doorzetten en ben niet meer gekluisterd aan huis.
Ik hoop na het telefonisch consult van over 6 weken nog 1 “ziek zijn artikel” te plaatsen en te kunnen schrijven dat alles goed is. Wie weet… Wordt dus in ieder geval nog 1 keer vervolgd…
Hoop dat het toch weer de goede kant op gaat Sam en dat het steeds beter gaat en dat je er toch ooit van afkomt .
Duim voor je gr Annie
Dank je Annie! ? Tis op het moment vrij wispelturig, maar de hoop is er idd helemaal vanaf te komen. ?