Uit de poll is gebleken, dat 1 van de onderwerpen die jullie graag terug wilden zien, een artikel over mijn ergste nachtmerries is. Niet zo’n gezellig onderwerp natuurlijk, aangezien het hier echt om dingen gaat waar ik heel bang voor ben. Om het geheel toch niet te zwaar te maken, bewaar ik mijn luchtigste onderwerp tot het laatst, dan sluiten we het toch nog “leuk” af met elkaar! Benieuwd? Lees dan snel verder!
Laat ik voorop stellen dat de onderwerpen in willekeurige volgorde staan en dat het dingen zijn waar ik oprecht bang voor ben. Dit keer geen lolletjes dus, maar pure ernst! 😉 Wat me wel opviel is, dat mijn voornemen om meer over mezelf te laten zien, ook bij jullie echt favoriet is. Wel realiseerde ik me pas later dat dit onderwerp echt heel serieus is en ik hierbij wel erg veel van mezelf laat zien. Maar ach, eens moet de eerste keer zijn. Laten we maar beginnen…
Mijn 5 ergste nachtmerries zijn:
1. Dat Lars overlijdt.
Natuurlijk, een overlijden is nooit leuk. Maar als je partner, aan wie je zoveel te danken hebt, met wie je zoveel lief en leed hebt gedeeld en van wie je zoveel houdt, er plotseling niet meer is, denk ik dat ik echt gek word! Natuurlijk weet je dat het ooit gaat gebeuren en het is ook maar goed dat we niet weten wat ons boven het hoofd hangt, maar ik hoop dat het echt nog heel lang mag duren. Ik spreek over plotseling overlijden. Niet dat overlijden na een ziekbed niet erg is, maar doordat ik beide vormen in mijn leven heb mogen meemaken met naasten, weet ik dat een plotseling overlijden zo hard en onwerkelijk is. Bij een ziekbed zie je het vaak aankomen en kun je je er toch een soort van mentaal op voorbereiden. (Dat het verdriet bij beide vormen heel groot is, staat natuurlijk buiten kijf!) Ik moet er niet aan denken dat ie ’s ochtends naar zijn werk gaat en ’s avonds niet meer thuis komt! Maar niet te lang bij stil staan…
2. Dat mijn ouders ernstig ziek worden.
Ik had het er pas nog met mijn moeder over, nu iemand in onze naaste omgeving na een lang en heftig ziekbed onlangs is komen te overlijden. Ik sprak de wens uit dat ik hoopte dat mijn moeder en vader dit leed bespaart mag blijven. Via mijn moeder hoorde ik hoe de dochters van het zieke persoon haar bijstonden en alles in het werk stelden dat zij thuis kon blijven en niet naar een gevreesde instelling hoefde. Het is bijna niet voor te stellen hoe zwaar de dochters, die ook nog een gezinsleven draaiende moesten houden en een baan hebben, het moesten hebben. Natuurlijk is, zoals ik hierboven uitgebreid beschrijf, een plotseling overlijden ook verschrikkelijk, maar ik zou niet weten of ik het kan… Dat niemand graag in de rol van dochter van overlijdende ouder staat, lijkt me logisch, maar wat een kracht en vechtlust moet je hebben, houden van alleen lijkt me in dit geval niet genoeg. Ik mag me vooralsnog gelukkig prijzen met 2 redelijk gezonde ouders en een moeder die aanstaande donderdag 63 kaarsjes hoopt uit te blazen. De gedachte dat de moeder van mijn moeder nooit ouder is geworden dan 61 heeft me lange tijd benauwd, nu ze die leeftijd heeft overleefd, heb ik besloten alleen nog maar te genieten en me vooral niet bezig te houden met; wat als…
3. Dat ik stik.
De meeste mensen die dicht bij me staan weten het, ik ben bang om over te geven. Simpelweg omdat ik bang ben dat ik dan stik. Deze angst in combinatie met migraine is niet handig. Gelukkig heb ik die hoofdpijnaanvallen de laatste tijd niet heel vaak meer, maar 9 van de 10 keer als ik ze heb, gaan ze wel gepaard met overgeven. Als kind vond ik het wel veel enger dan nu, misschien omdat het nu vaker voorkomt en ik er daardoor een beetje aan wen. Alsnog ben ik blij als het achter de rug is en ik het misselijke gevoel kwijt ben. Het feit dat ik je dit kan vertellen, betekend overigens dat ik tot nu toe nog steeds niet ben gestikt in het braaksel! Misschien is die angst dan toch niet helemaal gegrond… 😉
4. Dat ik weer opgenomen moet worden.
Als je er zo slecht aan toe bent, dat er geen uitweg meer is, geef je je er uiteindelijk wel aan over, maar toch hoop ik nooit meer in verband met psychische klachten opgenomen te worden. Niet dat het daar zo’n strafkamp is hoor, in tegendeel! Er wordt goed voor je gezorgd, je krijgt weer ritme en er is altijd een luisterend oor. Maar de gedachte dat ik weer, net zoals de laatste keer 4 maanden niet thuis woon, maakt me gewoon erg bang.
Vooralsnog is er helemaal geen reden tot angst! Het gaat hartstikke goed met me! En ondanks dat de therapie heel pittig is en er flink wordt gegraafd en gewoeld in het verleden, ben ik nog steeds heel steady en sterk! Nee, de kans op opname is de komende tijd heel klein. En ik hoop door zo goed bezig te blijven, als dat ik nu ben, na de therapie zo sterk te zijn, dat ik er zeker van kan zijn dat de kans gewoon nul is! 🙂
5. Dat mijn koffer kwijt raakt.
Het artikel zou zoals beloofd luchtig eindigen! En alhoewel het zoekraken voor een koffer dat voor veel mensen ook is, is het voor mij echt een nachtmerrie! Hou me ten goede, ik weet niet hoe het is, het is gelukkig nog nooit gebeurd, maar de gedachte dat ik niet de keus heb uit ál mijn kleding dat ik mee heb genomen, maar enkel het setje dat toevallig in Lars zijn koffer zit, maakt me zo bang! 😮
Ik neem dus ook al mijn voorzorgsmaatregelen, zoals je kunt lezen! Er gaat al een set ondergoed, een badpak, een paar schoenen en een set korte en lange kleding in Lars zijn koffer. Dit is dan zogenaamd om de eerste dag door te komen, omdat daarna die koffer écht wel terug is… De gedachte ook dat je in een ander land opeens voor 8 dagen, of in het geval van de huwelijksreis 15 dagen, een nieuwe garderobe moet kopen! Ik zie nooit leuke kleding in het buitenland! Laat staan gedwongen! Ow help, de angst is gewoon voelbaar tussen de regels door merk ik! 😉
Aangezien wij het voornemen hebben om meer te gaan reizen en ook echt rondreizen te gaan maken, waarbij je meer vliegt dan simpelweg van a naar b, omdat je dan ook binnenlandse vluchten hebt, slaat de angst me echt om het hart! Hopen jullie alsjeblieft met me mee, dat mijn koffer NOOIT kwijt raakt en ik gewoon iedere reis glimmend van trots aan de kofferband sta?! Dank jullie wel, mijn hart slaat alweer wat rustiger! 😉
Nou, dat waren ze, mijn 5 grootste nachtmerries! Het is een pittig en oprecht artikel geworden, waardoor ik hoop dat jullie me weer wat beter hebben leren kennen. Een aantal ervan, vooral omtrent overlijden en ziekbed, zullen herkenbaar zijn, dat wenst immers niemand zijn naasten toe. Wie weet is de koffer ook wel herkenbaar en dan vooral het glimmend van trots bij de kofferband staan… 😉 Ik zou het leuk vinden als je een reactie achter laat, dit artikel is immers mede door jullie tot stand gekomen. Ik ben dan ook erg benieuwd wat je ervan vond! ♥
Even een reminder! Deze week is de laatste kans om een ontbijtmand te bestellen voor de paasdagen! Meer informatie kon je lezen in het artikel van vorige week, die kun je nog een teruglezen door hier te klikken.
jeetje sam,het was gewoon spannend om te lezen,maar ik hoop dat die rare dromen nooit uitkomen voor jullie.en lekker kan genieten van jullie vakantie,s en je ouders en zus.dikke kus.
Ahhh, thnx Dicky! Heel lief! ?❤️