Ziek zijn is zo’n makkelijke bezigheid nog niet, deel 12

Alhoewel ik weet dat het voorgaande “ziek zijn- artikel” pas 2 weken geleden is, gaat het er nu toch weer over, want het gaat echt heel slecht… 🙁 Benieuwd wat er precies aan de hand is? Lees dan snel verder!

Ik schreef 2 weken geleden al over een slechte periode met veel pijn in mijn buik, die begon tijdens mijn maandelijkse periode. Ik hield echter niet voor mogelijk dat het nog slechter kon…
Die donderdag wist ik op de groep namelijk niet hoe ik het had! De pijn leek op een andere plek te zitten, veel lager in mijn buik. En het leek vergelijkbaar met 4 jaar geleden, toen ik een cyste op mijn linker eierstok had. Toen ik op een gegeven moment echt in tranen uitbarstte van de pijn, besloot ik de huisarts te bellen. Ik kon die middag nog terecht.

Ook bij de huisarts gingen wat alarmbellen rinkelen, want hij besloot mij direct in te sturen naar de SEH! Hij dacht aan een blindedarmontsteking. Iets waarvan ik bijna zeker wist dat het niet het geval was, maarja ik ben geen dokter! 😉 De dokter verzekerde me, dat als het blindedarm protocol dood zou lopen, er verder gekeken zou worden naar een cyste of iets dergelijks.

Om 15.45uur kwamen we bij de SEH in het ziekenhuis in Dordrecht. Het was mega druk. We hebben dan ook van te voren vrij lang in de wachtkamer moeten wachten. Eenmaal geroepen, werd mijn temperatuur gemeten, bloeddruk gemeten, zuurstof gemeten, pols geteld, bloed geprikt en werd ik uitgebreid onderzocht.
Om 18.45uur werd ik weer geroepen en kreeg ik te horen dat het bloed goed was en er dus geen verdenking meer was op een blindedarmontsteking. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling de dag erna een afspraak te maken voor een echo van de onderbuik en dat ik 8 tabletten Paracetamol per dag mocht innemen. Ik sputterde nog wat tegen, aangezien de huisarts mij had beloofd dat er verder gekeken zou worden naar een eventuele andere oorzaak, maar daar wilde de SEH arts niets van horen, van een cyste op je eierstok kon je immers niet zo veel pijn hebben volgens haar…

Nou, daar zat ik dan, thuis, met nog steeds evenveel pijn en een oplossing die in ieder geval vandaag niet meer ging volgen… 🙁

De volgende dag belde ik gelijk om 08.00uur met de röntgen om te horen wanneer ik de echo zou krijgen. Toen ik hoorde dat de eerste plek pas donderdag 26 april was, raakte ik wel een beetje in paniek! Ik legde de afspraak vast en belde de huisarts met de mededeling dat ik zolang niet kon wachten en dat een gynaecologische echo wellicht zinvoller was, aangezien 4 jaar geleden er op een normale echo ook niets gezien werd. De huisarts wilde hier echter niets van horen en volgde het beleid van de SEH. “Zij zagen geen reden voor direct handelen, dus dan zou die er ook wel niet zijn”, was zijn visie.
Ik zat met mijn handen in mijn haar en overzag niet hoe ik die 6 dagen door moest komen. Lars adviseerde zijn moeder te appen (zij zat op dat moment in het buitenland in verband met vakantie) om te vragen of je voor zo’n gynaecologische echo echt een verwijzing nodig hebt. Zijn moeder, die werkt op de verpleegafdeling gynaecologie, reageerde snel en antwoordde dat je inderdaad een verwijzing moet hebben, maar adviseerde ook om de poli gynaecologie te bellen, aangezien ik daar korter dan een half jaar geleden nog geweest ben.

Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en dit te doen. Ik lag het hele verhaal uit aan een begripvolle, meedenkende assistente, die er alles aan deed om mij zo snel mogelijk bij een gynaecoloog te krijgen. Uiteindelijk kon ik maandag de 23e terecht! Er viel 30 kilo van me af toen ik dit hoorde! Natuurlijk, ik moest het weekend nog door, maar dit was een veel beter uitzicht dan het vorige! 🙂

Na een weekend waarin ik trouw de Paracetamol innam, goed naar mijn lichaam luisterde en daar naar handelde, was het tijd voor de afspraak met de gynaecoloog.
Ik deed mijn verhaal, waarna zij verschillende onderzoeken verrichte. Ik kreeg te horen dat gynaecologisch alles tip top in orde was. Ze zag geen cyste, geen ontstekingen of andere dingen die de pijn konden veroorzaken. Wel bleef ze maar zeggen dat ik zo’n volle blaas had, terwijl ik net 10 minuten ervoor had geplast en niets meer had gedronken daarna! Ook had ik helemaal niet het idee naar het toilet te moeten. Eenmaal thuis dacht ik; “Nou, ik ga maar naar de wc, aangezien mijn blaas blijkbaar vol zit”, maar ik moest niet en er kwamen ook echt maar een paar druppels. Best vreemd!
De gynaecoloog adviseerde de onderbuikecho van donderdag door te laten gaan, aangezien op haar gebied alles in orde was.

De dagen erna kwam ik redelijk goed door mede door de Paracetamol. Met continue een zeurende pijn en bij bewegen af en toe een pijnscheut was het niet altijd een feest, maar gelukkig heb ik inmiddels aardig door hoe ik het beste kan blijven functioneren. 🙂

Op donderdag 26 april was het tijd voor de echo. Ik ging gewoon naar de groep, deed daar mijn voorbereidingen en om 15.45uur meldde we ons bij de radiologie in Zwijndrecht. Al snel werd ik geroepen. Een hele aardige echoscopist keek alles nauwkeurig na, maar zag ook op zijn beurt geen afwijkingen. De vraagstelling van de SEH arts was onder andere of er naar diverticulitis (ontsteking van de uitstulpsels van de darmen) gekeken kon worden, maar ook hier zag hij geen aanwijzingen voor. Ook vroeg ik nog na of er ook niets aan mijn blaas te zien was, gezien de opmerking van de gynaecoloog, maar ook hier zag hij niets bijzonders aan. Hij was vol, wat logisch is na een halve liter drinken, wat moest als voorbereiding, maar niet overvol. Ik werd dus weer naar de MDL arts terug verwezen, aangezien het probleem toch uit dat gebied moest komen.

Helaas duurt het nog even voordat ik weer een afspraak heb bij de MDL arts, die ook niet eerder kon, aangezien zij het echt mega druk heeft. Voorlopig is het redelijk onder controle te houden met genoeg Paracetamol en goed naar mijn lichaam luisteren, dus daar ga ik voorlopig nog even mee door…

Wel begin ik inmiddels echt moedeloos te worden, dat er voor klachten die al bijna 1,5 jaar spelen nog steeds geen oorzaak is gevonden! Ik denk soms bijna dat ik het verzin… Al snel ben ik dan weer bij de realiteit en dan bedenk ik me dat ik het niet verzin en dat het weldegelijk echt is! Ik haal mezelf zoveel in m’n hoofd, soms hoop je gewoon op een foute uitslag, al is het maar iets heel kleins, of in ieder geval een oorzaak waar een behandeling voor kan volgen…
Voorlopig volgt er helemaal geen diagnose, aangezien de afspraak met de MDL arts nog even weg is. Toch hoop ik dat er ooit een oplossing wordt gevonden.
Wordt vervolgd…

Reacties

Reacties